Uitspraken

Verweerder heeft hangende het beroep alsnog uitspraak op bezwaar gedaan betreffende de navorderingsaanslagen Vpb voor de jaren 2000 en 2001, zodat de beroepen van eiseres

– voor zover gericht tegen het niet-tijdig nemen van uitspraken op bezwaar – niet-ontvankelijk moet worden verklaard, aangezien het belang is komen te ontvallen.

Op grond van artikel 6:20, vierde lid, van de Awb wordt het beroep geacht mede te zijn gericht tegen de uitspraak op bezwaar.

Artikel 16, eerste lid, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) bepaalt dat indien enig feit grond oplevert voor het vermoeden dat een aanslag ten onrechte achterwege is gelaten of tot een te laag bedrag is vastgesteld, de inspecteur de te weinig geheven belasting kan navorderen. Een feit, dat de inspecteur bekend was of redelijkerwijs bekend had kunnen zijn, kan geen grond voor navordering opleveren, behoudens in de gevallen waarin de belastingplichtige ter zake van dit feit te kwader trouw is.

In het algemeen mag een inspecteur bij het vaststellen van de aanslag uitgaan van de door de belastingplichtige in de aangifte verstrekte gegevens. Alleen indien gerechtvaardigde twijfel bestaat aan de juistheid van de op de aangifte vermelde gegevens, dient verweerder al bij het opleggen van de aanslag een nader onderzoek in te stellen (HR 6 juni 2001, nr. 36 306, BNB 2001/397, LJN: AB2890).

Een navorderingsaanslag kan evenwel niet worden opgelegd indien het hiervoor bedoelde feit ten tijde van het opleggen van de primitieve aanslag verweerder redelijkerwijs bekend had moeten dan wel had kunnen zijn. Ook is navordering niet mogelijk ingeval de inspecteur de aanslag heeft opgelegd zonder de resultaten van een boekenonderzoek af te wachten (zie onder meer HR 23 september 2005, nr. 38 811, VN 2005/47.5, LJN: AR6477). In die gevallen begaat de inspecteur een ambtelijk verzuim dat navordering verhindert.

Eiseres stelt dat verweerder niet heeft voldaan aan de op hem rustende stelplicht en bewijslast dat sprake is van een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt.

Verweerder stelt primair dat hij beschikt over een nieuw feit dat navordering rechtvaardigt. Subsidiair heeft verweerder zich op het standpunt gesteld dat eiseres te kwader trouw heeft gehandeld.

Navorderingsaanslag Vpb 2003, aanslagnr. V.37, dagtekening 13-12-2008

Verweerder heeft de eerste navorderingsaanslag Vpb 2003 (aanslagnummer V.37) gebaseerd op bevindingen die aan het licht zijn gekomen bij het strafrechtelijk onderzoek. Tijdens het strafrechtelijk onderzoek is het vermoeden ontstaan dat een groot deel van de inkoopfacturen vals is. Verweerder is op 23 juni 2008 in het bezit gekomen van het proces-verbaal. De primitieve aanslag Vpb 2003, alsmede de verliesbeschikking, is gedagtekend op 31 mei 2005. Nu verweerder ten tijde van het opleggen van de primitieve aanslag en het vaststellen van de verliesbeschikkingen nog niet beschikte over het proces-verbaal van het strafrechtelijk onderzoek, beschikt verweerder voor dat jaar over het voor navordering vereiste nieuwe feit.

Navorderingsaanslag Vpb 2003, aanslagnr. V.38, dagtekening 31-12-2008

De tweede navorderingsaanslag Vpb 2003 (aanslagnummer V.38) is gebaseerd op bevindingen die aan het licht zijn gekomen bij het derdenonderzoek. Naar aanleiding van de bevindingen van het derdenonderzoek, is het vermoeden ontstaan dat eiseres een deel van haar omzet heeft verzwegen. Verweerder is op 26 augustus 2008 in bezit gekomen van een uitdraai van alle leveringen die in 2003 hebben plaatsgevonden tussen eiseres en [I] . Aangezien verweerder ten tijde van het opleggen van de primitieve aanslag Vpb (op 31 mei 2005) nog niet beschikte over deze gegevens, beschikt verweerder over het voor navordering vereiste nieuwe feit. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder geen ambtelijk verzuim begaan door bij het opleggen van de eerste navorderingsaanslag Vpb 2003 (V.37) niet al rekening te houden met de gegevens van het derdenonderzoek, nu verweerder, vóór de dagtekening van de eerste navorderingsaanslag van 13 december 2008, bij brief van 4 december 2008 al aan eiseres kenbaar heeft gemaakt dat hij voornemens is om een tweede navorderingsaanslag op te leggen en daarbij in detail de aanvullende correcties heeft beschreven.

De stelling van eiseres dat verweerder niet heeft voldaan aan de op hem rustende bewijslast ten aanzien van het nieuwe feit, dient te worden verworpen. Verweerder heeft bij brieven van 13 november 2008 en 4 december 2008 de berekeningen van zowel de kosten- als de omzetcorrecties meegedeeld aan (de gemachtigde van) eiseres. Daarnaast heeft verweerder onweersproken gesteld dat hij de gemachtigde van eiseres bij brief van 24 februari 2009 het proces-verbaal van het strafrechtelijk onderzoek heeft toegezonden. Verweerder kon derhalve volstaan met de verwijzing naar de bevindingen van het strafrechtelijk onderzoek zoals die volgen uit het daarvan opgemaakte proces-verbaal. Ten aanzien van de bevindingen van het het derdenonderzoek bij [I] heeft verweerder een lijst van geleverde autowrakken overgelegd.

Navorderingsaanslagen 2000 en 2001

De navorderingsaanslagen 2000 en 2001 vloeien voort uit de verrekening van een verlies uit het jaar 2003. Nu de rechtbank van oordeel is dat verweerder met betrekking tot de navordering over het jaar 2003 beschikt over een nieuw feit, beschikt hij daarmee tevens over een nieuw feit voor herstel van de verliesbeschikking over dat jaar en voor navordering over de jaren 2000 en 2001.

Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat de bewijslast moet worden omgekeerd omdat niet de vereiste aangifte is gedaan en omdat eiseres niet voldaan heeft aan de administratieplicht van artikel 52 van de AWR.

Artikel 27e, eerste volzin, aanhef, onder a en slot, van de AWR bepaalt dat indien de vereiste aangifte niet is gedaan het beroep ongegrond wordt verklaard, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is.

Artikel 27e, eerste volzin, aanhef, onder b en slot, van de AWR bepaalt, voor zover hier van belang, dat indien niet volledig is voldaan aan de verplichtingen van artikel 52 AWR, de rechtbank het beroep ongegrond verklaart, tenzij is gebleken dat en in hoeverre de uitspraak op het bezwaar onjuist is.

In artikel 52 van de AWR is bepaald dat administratieplichtigen, zoals eiseres, verplicht zijn van hun vermogenstoestand en van alles betreffende hun bedrijf naar de eisen van dat bedrijf op zodanige wijze een administratie te voeren en de daartoe behorende boeken, bescheiden en andere gegevensdragers op zodanige wijze te bewaren, dat te allen tijde hun rechten en verplichtingen alsmede de voor de heffing van belasting overigens van belang zijnde gegevens hieruit duidelijk blijken. Bij beantwoording van de vraag of eiseres heeft voldaan aan de administratieplicht moet naar het oordeel van de rechtbank rekening worden gehouden met de aard en omvang van de onderneming.

Aan de bevindingen van het strafrechtelijk onderzoek kan het vermoeden worden ontleend dat in de administratie van eiseres met betrekking tot de jaren 2003 tot en met 2005 voor omvangrijke bedragen gefingeerde kosten op valse inkoopfacturen zijn aangetroffen, welke als inkopen in de boekhouding van dat jaar zijn verwerkt en daarmee ten laste van de winst van eiseres zijn gebracht. Ten aanzien van alle jaren wordt vermoed dat het grootste deel van de totale inkoop bestaat uit valse inkoopfacturen. Eiseres heeft, met hetgeen zij heeft aangevoerd, dit vermoeden niet ontzenuwd. Zij heeft slechts ontkend dat van valse facturen sprake is. De rechtbank acht derhalve aannemelijk dat de inkoopfacturen vals zijn. Hierdoor bestaat geen inzicht in de inkoop en voorraad van eiseres.

Naar het oordeel van de rechtbank zijn deze gebreken zodanig dat zowel sprake is van een onjuiste aangifte als van een schending van de administratie- en bewaarplicht zoals genoemd in artikel 52 van de AWR. De rechtbank acht deze schending van een dermate groot gewicht dat deze de omkering van de bewijslast rechtvaardigt. De omkering van de bewijslast leidt ertoe dat de navorderingsaanslagen Vpb 2003 en de aanslagen Vpb 2004 en Vpb 2005 worden geacht juist te zijn tenzij eiseres overtuigend aantoont dat deze belastingaanslagen niet tot een te hoog bedrag zijn vastgesteld.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres, met hetgeen zij heeft aangevoerd, niet overtuigend aangetoond dat en in hoeverre de belastingaanslagen te hoog zijn vastgesteld, reeds omdat zij aan de juistheid van haar administratie wil vasthouden.

De zogenoemde omkering van de bewijslast ontslaat verweerder echter niet van zijn verplichting de door hem berekende correcties niet naar willekeur vast te stellen (HR 29 september 1993, nr. 28 400, LJN: ZC5466).

Verweerder heeft de correcties berekend aan de hand van de bevindingen van het strafrechtelijk onderzoek. Daarnaast heeft verweerder een berekening gemaakt van de theoretische omzet, waarbij hij is afgegaan op gegevens die zijn aangetroffen bij afnemer [I] . Op basis van deze informatie, alsmede branche-informatie en ervaringscijfers (welke eveneens door verweerder zijn overgelegd), heeft verweerder per jaar een berekening van de theoretische omzet gemaakt, zoals hierboven weergegeven onder de vaststaande feiten.

De rechtbank acht de door verweerder toegepaste berekeningsmethode in beginsel niet onredelijk. Wel acht de rechtbank het onredelijk dat verweerder bij zijn berekening is uitgegaan van het als minimum aan te merken gewicht van 600 kg per wrak. De tot de gedingstukken behorende verklaring van afnemer [I] dat een gewicht van 600 kg per wrak alleszins redelijk is, is daartoe onvoldoende. Namens eiseres is ter zitting verklaard dat een autowrak tussen 600 en 800 kg weegt. De rechtbank acht dit - gelet op informatie afkomstig van [I] - aannemelijk. Voor de berekening van de omzetcorrectie acht de rechtbank het redelijk om uit te gaan van een gemiddeld gewicht per wrak van 700 kg.

De aangebrachte winstcorrecties (na bezwaar) waren:

Op grond van het vorenstaande moeten de winstcorrecties voor de jaren 2003 tot en met 2005 als volgt worden verminderd. Voor de omzetcorrecties wordt uitgegaan van een gewicht per bij [I] aangeleverd wrak van een sloopauto van 700 kg en met een opbrengst van de verkoop van onderdelen van € 4.000 per sloopauto. Voor de jaren 2003 en 2004 moet daarnaast rekening worden gehouden met een inkoopwaarde per wrak van € 500.

Gelet op het voorgaande heeft verweerder terecht het verlies over het jaar 2003 nader vastgesteld op nihil. De navorderingsaanslagen Vpb voor de jaren 2000 en 2001 zijn dan ook terecht opgelegd, zodat de beroepen in zoverre ongegrond moeten worden verklaard.

Tegen de heffingsrente zijn geen afzonderlijke grieven aangevoerd. De heffingsrente moet daarom worden verminderd naar mate de betreffende (navorderings)aanslagen worden verminderd.

Verweerder heeft op grond van de artikelen 67d en 67e van de AWR juncto paragraaf 25, 26 en 27 van het Besluit Bestuurlijke Boeten Belastingdienst 1998 (BBBB) aan eiseres voor de jaren 2003, 2004 en 2005 vergrijpboetes opgelegd van 50%.

Uit het vorenstaande volgt naar het oordeel van de rechtbank dat eiseres op grote schaal fictieve inkopen in haar administratie heeft opgenomen en dat zij eveneens op grote schaal opbrengsten niet in haar administratie heeft verwerkt. Vervolgens heeft zij op basis van die onvolledige administratie haar aangifte Vpb ingediend. Eiseres, dan wel haar bestuurder, moet zich ervan bewust zijn geweest dat deze handelwijze onjuist was of het reële risico in zich droeg dat de aanslagen tot een te laag bedrag zouden worden vastgesteld. Het is dan ook aan voorwaardelijk opzet van eiseres, dan wel haar bestuurder, te wijten dat te weinig belasting is betaald. De opgelegde vergrijpboetes zijn terecht.

Bij het beoordelen van de vraag of de boetes passend en geboden zijn, dient de rechtbank in aanmerking te nemen dat de hoogte van de verschuldigde belasting is komen vast te staan door middel van omkering van de bewijslast en een theoretische omzetberekening (vgl. HR 20 februari 2009, nr. 08/00928, LJN: BH3321 en HR 18 januari 2008, nr. 41.832, LJN: BC1962). In dit geval heeft verweerder zich moeten baseren op een theoretische omzetberekening, omdat eiseres niet de volledige omzet in haar administratie heeft verantwoord. Gezien de uitgangspunten en aannames waarop verweerder zich heeft gebaseerd bij de theoretische omzetberekening, en in aanmerking genomen de daarop door de rechtbank hiervoor toegepaste vermindering, acht de rechtbank aannemelijk dat de belastingaanslagen, zoals hiervoor aangepast, niet te hoog zijn vastgesteld. De rechtbank ziet dan ook geen aanleiding om tot matiging van de opgelegde vergrijpboetes over te gaan vanwege de omstandigheid dat de grondslag ervan met toepassing van de omkering en verzwaring van de bewijslast is vastgesteld.

Ook overigens acht de rechtbank een boete van 50% gezien de omvang en de aard van de correcties passend en geboden. De boetes zijn terecht, maar, gelet op vorenstaande vermindering van de belastbare bedragen, tot een te hoog bedrag aan eiseres opgelegd.

Voor de beoordeling of sprake is van een overschrijding van de redelijke termijn heeft te gelden dat een (boete)zaak niet binnen een redelijke termijn is behandeld indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak heeft gedaan (HR 22 april 2005, nr. 37.984, LJN: AO9006). De termijn vangt aan op het tijdstip dat jegens de beboete een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat aan hem een boete zal worden opgelegd.

Naar het oordeel van de rechtbank is in de situatie van eiseres deze termijn aangevangen op 13 november 2008 (eerste navorderingsaanslag Vpb 2003), 4 december 2008 (tweede navorderingsaanslag Vpb 2003), 23 juli 2008 (aanslag Vpb 2004) en 17 april 2009 (aanslag Vpb 2005), zijnde de data waarop verweerder zijn voornemen om een boete op te leggen kenbaar heeft gemaakt aan eiseres. Ten aanzien van deze belastingaanslagen geldt dat tussen het tijdstip van de bekendmaking van de boete en deze uitspraak van de rechtbank meer dan twee jaren zijn verstreken. Dit betekent dat de redelijke termijn als bedoeld in artikel 6 EVRM is overschreden.

De overschrijding van de redelijke termijn leidt de rechtbank ertoe de opgelegde boetes te verminderen. Met inachtneming van de hoogte van het boetebedrag en de mate waarin de redelijke termijn is overschreden, vermindert de rechtbank de boetes met 25%.

Gelet op het vorenoverwogene dienen de beroepen gegrond te worden verklaard.