Uitspraken

Verweerder heeft gesteld dat eiseres de vereiste aangifte niet heeft gedaan. Eiseres heeft niet betwist dat zij voor het betrokken jaar is uitgenodigd tot het doen van aangifte en die aangifte niet heeft gedaan.

Op grond van artikel 27e, eerste volzin, van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) dient, wanneer de vereiste aangifte niet is gedaan, de rechtbank het beroep ongegrond te verklaren, tenzij eiseres doet blijken dat en in hoeverre de aanslag onjuist is. Daarbij dient wel in acht te worden genomen dat een aanslag niet naar willekeur mag worden vastgesteld, doch moet berusten op een redelijke schatting (HR 28 maart 2003, nr. 38.039, BNB 2003/203 (http://cd0.bistro.ro.minjus/cgi1frnt.exe?CmdL=&Drel=2&Ut=21&Frm=s&Dbname=*au&Ses=7272207&Dbname=**(FB1):BNB!CASC!BNBP!BNBA;&Tref=010693D7F2D462C1E8), LJN: AF6486).

Allereerst moet worden nagegaan of eiseres overtuigend heeft aangetoond dat en in hoeverre de aanslag onjuist is. In dit verband acht de rechtbank het volgende van belang.

Bij de berekening van het belastbare bedrag heeft verweerder geen rekening gehouden met autokosten. Volgens eiseres is dat niet terecht. Eiseres wijst erop dat zij van de autokosten alle bonnen heeft overgelegd. De rechtbank acht dat onvoldoende. Eiseres heeft geen gegevens verschaft over de auto die zij voor zakelijke doeleinden zou hebben gebruikt. Ook is door haar geen vastlegging van de zakelijke ritten overgelegd. Hierdoor is niet vast te stellen of de autokosten ten behoeve van de onderneming van eiseres zijn gemaakt. Verweerder heeft de aftrek van autokosten derhalve terecht geweigerd.

Bij de berekening van het belastbare bedrag heeft verweerder ook geen rekening gehouden met huurbetalingen. Volgens eiseres is dat niet terecht. Eiseres heeft er in dit verband op gewezen dat zij van de betaalde huur kwitanties heeft overgelegd. Verweerder heeft zich op het standpunt gesteld dat gelet op de hoogte van de huur in 2005 ten hoogste een bedrag van € 2.500 als zakelijke huur in aftrek kan worden aanvaard. Volgens verweerder is er geen reden om een hoger bedrag in aftrek te aanvaarden, nu er geen huurovereenkomst is overgelegd. De rechtbank sluit zich daarbij aan. Met het overleggen van de kwitanties is niet overtuigend aangetoond dat de daarop vermelde bedragen betrekking hebben op een zakelijke huur. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking dat de achternaam van de verhuurder overeenkomt met die van één van de bestuurders. Gelet op het voorgaande is het belastbare bedrag € 2.500 te hoog vastgesteld.

Eiseres heeft ter zake van reclamekosten diverse betaalbewijzen overgelegd. Het totaal daarvan bedraagt € 968. Verweerder heeft in dit verband een beroep gedaan op interne compensatie. Verweerder heeft er in dat verband op gewezen dat eiseres bij haar winstbepaling is uitgegaan van een waarde van de voorraden per 31 december 2006 van € 25.000. Volgens verweerder strookt dit niet met de door eiseres overgelegde voorraadlijst volgens welke het totaal van de voorraad op die datum € 31.348 was. Volgens verweerder moet hieruit worden afgeleid dat het verantwoorde resultaat ongeveer € 6.300 te laag is vastgesteld. De rechtbank onderschrijft dat standpunt. Rekening houdend hiermee is het belastbare bedrag niet te hoog vastgesteld ook niet als aan huur een bedrag van € 2.500 in aanmerking wordt genomen.

Uit het voorgaande volgt dat eiseres niet overtuigend heeft aangetoond dat de aanslag te hoog is vastgesteld.

Nagegaan moet nog worden of de door verweerder onder punt 2.10 gemaakte schatting redelijk is. Verweerder heeft het belastbaar bedrag vastgesteld op € 18.784. De rechtbank heeft geen reden om aan de redelijkheid van die schatting te twijfelen. De rechtbank neemt daarbij in aanmerking dat verweerder zich bij zijn schatting heeft gebaseerd op de door eiseres in bezwaar ingediende jaarstukken 2006 en de afwijkingen daarop stuk voor stuk heeft gemotiveerd. De hiervoor nog niet besproken afwijkingen betreffen verschillen tussen de jaarrekening en de saldibalans. Verweerder heeft zich niet onredelijk opgesteld om waar de jaarrekening bij een post een hoger bedrag vermeldde dan de saldibalans, de saldibalans tot uitgangspunt te nemen.

Uit het voorgaande volgt dat het beroep voor zover het de aanslag en de heffingsrente betreft ongegrond moet worden verklaard.

Verweerder heeft ter zake van een derde verzuim een boete van € 567 opgelegd. Eiseres heeft dienaangaande alleen aangevoerd dat de redelijke termijn is overschreden.

Voor de beoordeling van de vraag of een (boete)zaak binnen een redelijke termijn als bedoeld in art. 6, lid 1, EVRM is behandeld, heeft als uitgangspunt te gelden dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de redelijke termijn is overschreden indien de rechtbank niet binnen twee jaar nadat die termijn is aangevangen, uitspraak heeft gedaan (vgl. HR 22 april 2005, nr. 37.984, BNB 2005/337, LJN AO9006). De termijn vangt aan op het moment dat jegens de beboete een handeling is verricht waaraan deze in redelijkheid de verwachting kan ontlenen dat aan hem een boete zal worden opgelegd. Eiseres is bij de aanslag van 31 januari 2009 op de hoogte gesteld van de boete. Tussen dit tijdstip en het tijdstip waarop de rechtbank uitspraak doet, is nog geen twee jaar verstreken. Van een overschrijding van de redelijke termijn is dus geen sprake. De rechtbank ziet reeds daarom geen aanleiding om de

Gelet op het vorenoverwogene dient ook het beroep voor zover het de boete betreft ongegrond te worden verklaard.