Uitspraken

Het standpunt van de officier van justitie

De officier van justitie acht het primair tenlastegelegde feit wettig en overtuigend te bewijzen en baseert zich daarbij op het proces-verbaal van de aanrijding, het technisch onderzoek en de getuigenverklaringen van [getuige 1], [getuige 2] en [getuige 3].

Volgens de officier van justitie kan uit het samenstel van de gedragingen van de verdachte worden afgeleid dat er sprake is van roekeloosheid, omdat uitgesloten moet worden dat de verdachte per ongeluk met haar auto op de verkeerde weghelft is terechtgekomen en aldaar is blijven rijden. De verdachte moet zich bewust zijn geweest van deze handelingen, en door gedurende langere tijd op deze manier te blijven rijden en zich er niet van te vergewissen dat de passagier de gordel droeg, is zij er op zeer lichtzinnige wijze van uitgegaan dat de risico’s zich niet zullen realiseren, aldus de officier.

Wat betreft het standpunt van de verdediging, dat pas ter terechtzitting is aangevoerd, dat het ongeval te wijten zou zijn geweest aan een epileptische aanval die de verdachte tijdens het rijden zou hebben gehad, betoogt de officier dat dit onvoldoende is onderbouwd en ook niet aannemelijk is gelet op voormelde getuigenverklaringen en proces-verbaal van de politie. De officier van justitie verzoekt ten slotte aanhouding van de strafzaak, indien het gerecht mocht oordelen dat het verweer van de verdediging kans van slagen heeft.

Het standpunt van de verdediging

De verdediging heeft gesteld dat de tenlastegelegde gedragingen wel bewezen kunnen worden verklaard maar niet aan verdachte kunnen worden verweten, hetgeen tot vrijspraak van het primair ten laste gelegde feit dient te leiden. Ten aanzien van het onder subsidiair tenlastegelegde feit heeft de verdediging geconcludeerd tot ontslag van alle rechtsvervolging wegens verontschuldigbare onmacht.

Volgens de verdediging is verdachte sinds 2002 met epilepsie gediagnosticeerd en daarvoor onder behandeling bij zowel een neuroloog als een huisarts. Het is bekend dat veel mensen die lijden aan epilepsie, geheugenstoornissen hebben en dat zij zich gebeurtenissen kort voor en vlak na de aanval niet kunnen herinneren. Bij de verdachte is dat ook het geval. De verdachte heeft ter zitting verklaard dat zij zich niet kan herinneren dat zij op een gegeven ogenblik is gaan rijden op de voor het tegemoetkomend verkeer bestemde weghelft en een ongeval heeft veroorzaakt. Dit, in samenhang met de verklaring van [getuige 3], wijst er, volgens de verdediging, op dat de verdachte hoogstwaarschijnlijk direct voorafgaande aan en ten tijde van het ongeval een (korte) epileptische aanval heeft gehad ten gevolge waarvan zij het bewustzijn heeft verloren en dat het ongeval hierdoor heeft veroorzaakt. De [getuige 3] heeft tevens verklaard dat hij zag dat de passagier de auto probeerde te besturen, teneinde een aanrijding met hem te voorkomen. Voormelde gedraging verklaart ook waarom [het slachtoffer], die het ziektebeeld van de verdachte kende, en kennelijk heeft geprobeerd de auto zelf te besturen, geen gordel droeg, aldus de verdediging.

De verdediging heeft ten slotte aangevoerd dat het onderzoek naar het ongeval onvolledig is geweest, omdat is nagelaten onderzoek te doen naar de vraag waar en wanneer verdachte over de berm is gereden. Evenmin is enig onderzoek aan de auto gedaan.

Het oordeel van het gerecht

Het verzoek van de officier om aanhouding van de zaak indien het gerecht het verweer van de verdediging aannemelijk zou achten zodat de officier nader onderzoek kan doen, zal worden afgewezen, nu de officier dit verzoek aan het einde van haar requisitoir heeft gedaan, en bij repliek uitgebreid is ingegaan op dit verweer.

Ter beoordeling van de vraag of verdachte het ten laste gelegde heeft begaan zal het gerecht achtereenvolgens ingaan op de vraag of en welke feitelijke gedragingen die ten laste zijn gelegd, kunnen worden bewezen en of de bewezen geachte feitelijke gedragingen schuld aan het verkeersongeval in de zin van artikel 4 van de Landsverordening wegverkeer opleveren. Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad komt het daarbij aan op het geheel van de gedragingen van de verdachte, de aard en de ernst daarvan en de overige omstandigheden van het geval. Voorts kan niet reeds uit de ernst van de gevolgen van verkeersgedrag dat in strijd is met één of meer wettelijke gedragsregels in het verkeer, worden afgeleid dat sprake is van schuld in vorenbedoelde zin.

Op grond van de bewijsmiddelen wordt het volgende, dat verder ook niet ter discussie staat, vastgesteld.

Op 21 maart 2014, in de ochtenduren reed de verdachte als bestuurder van een personenauto (Hyundai Atos, gekentekend [kentekennummer]), met de passagier, en het latere slachtoffer, [slachtoffer], via de L.G. Smith Boulevard in oostelijke richting naar de spiraalrotonde leidende naar de luchthaven. Op een gegeven ogenblik is verdachte met haar auto via de middenberm op de voor het tegemoetkomend verkeer bestemde weghelft terechtgekomen en is daar op de voor het tegemoetkomend verkeer bestemde weghelft blijven rijden. Twee uit tegengestelde richting haar tegemoetkomende personenauto’s (een witte en een zwarte personenauto van het merk Mitsubishi) zijn voor haar uitgeweken. Hierna is verdachte met haar auto de rotonde opgereden, waar zij is gebotst tegen een personenauto (een blauwe pick-up van het merk Isuzu). Vervolgens is zij tegen de muur van de rotonde gebotst. De passagier is ten gevolge van bekomen letsel bij dit verkeersongeval komen te overlijden.

De vraag die het gerecht vervolgens dient te beantwoorden is of dit ongeval met dodelijk afloop aan de schuld van verdachte is te wijten.

Het gerecht acht aannemelijk dat er bij de verdachte voorafgaand aan en ten tijde van het ongeval sprake was van een epileptische aanval. Daartoe wordt overwogen dat verdachte bekend is met epilepsie en kort voor de aanrijding vrij snel en op onverklaarbare wijze met haar personenauto, via een hoge middenberm, geheel op de verkeerde weghelft is terechtgekomen. Door de getuigen zijn geen corrigerende maatregelen, zoals remmen of tegenliggers ontwijken, zijdens verdachte waargenomen. Ook anderszins is daar niet van gebleken. Het ongeval heeft plaatsgevonden bij daglicht en op een rechte weg, een rotonde naderende. Van enige noodzaak om uit te wijken naar de verkeerde weghelft, is niet gebleken.

Het gerecht hecht ook waarde aan de verklaring van de [getuige 3]. Deze getuige heeft verklaard dat hij zag dat de passagier van de op hem af komende auto op een gegeven moment het stuur van de auto beet had, en kennelijk trachtte een aanrijding met de getuige te voorkomen, terwijl de bestuurder onbewust leek, omdat zij niet reageerde.

Gezien voornoemde feiten en omstandigheden, valt verdachte naar het oordeel van het gerecht in strafrechtelijke zin geen verwijt te maken. Voor de tenlastelegging betekent dit dat verdachte wordt vrijgesproken van het onder primair tenlastegelegde omdat het bestanddeel “aan haar schuld te wijten” niet kan worden bewezen. De onder subsidiair tenlastegelegde overtreding van artikel 2 van de Landsverordening wegverkeer kan wel wettig en overtuigend worden bewezen. Omdat het gerecht echter van oordeel is dat verdachte geen verwijt valt te maken, zal het gerecht het gedane beroep op afwezigheid van alle schuld in de vorm van verontschuldigbare onmacht honoreren en haar ontslaan van alle rechtsvervolging.

Bewezenverklaring

Het gerecht heeft uit het onderzoek op de terechtzitting door de inhoud van wettige bewijsmiddelen de overtuiging bekomen dat de verdachte het subsidiair tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande dat het bewezen acht:

dat zij op of omstreeks 21 maart 2014 in Aruba, op een voor het openbaar verkeer openstaande weg, (de Sabana Berde en/of de Hoofdverkeersweg en/of over de Spiraal rotonde), als bestuurder van een motorrijtuig, te weten een (personen)auto (van het merk Hyundai, model Atos, gekentekend [kentekennummer]), zich zodanig heeft gedragen dat daardoor de vrijheid van het verkeer werd belemmerd en/of de veiligheid op die weg in gevaar werd gebracht en/of redelijkerwijs was aan te nemen dat de veiligheid op de weg in gevaar werd gebracht, welk gedrag hierin heeft bestaan dat zij

Hetgeen meer of anders is ten laste gelegd, zoals doorgestreept in de tekst, is niet bewezen, zodat de verdachte hiervan zal worden vrijgesproken.