Uitspraken

Vaststaat dat geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden tijdens de bezwaarfase. De Heffingsambtenaar heeft weliswaar gesteld dat in een gesprek ná de uitspraken op bezwaar de WOZ-waarde van de onroerende zaak ter sprake is gebracht, maar dit is niet als een hoorgesprek in de zin van artikel 7:2 van de Awb aan te merken.

Tussen partijen is verder niet in geschil dat belanghebbende heeft verzocht te worden gehoord en dat geen sprake is van een grond om van het horen af te zien zoals bedoeld in artikel 7:3 van de Awb.

Vraag I moet dan ook bevestigend worden beantwoord.

De Rechtbank heeft geoordeeld dat belanghebbende door het niet horen niet is benadeeld en heeft, gelet op het feit dat belanghebbende niet om terugwijzing naar de Heffingsambtenaar heeft verzocht, met toepassing van artikel 6:22 van de Awb het gebrek in de bezwaarfase gepasseerd. Belanghebbende heeft dit oordeel in zijn hoger beroepschrift uitdrukkelijk en gemotiveerd bestreden.

Tussen partijen bestaat verschil van mening over – onder meer – objectkenmerken, zoals de inhoud van de woning, in het bijzonder die van de aanbouw en de zolder, de bruikbaarheid van de zolder als woonruimte, de maatvoering van de inpandige berging, (werktuigen)berging en paardenstal, de ligging al dan niet in het buitengebied, en verder over de vergelijkbaarheid van de referentieobjecten. Gelet op het evidente verschil van inzicht omtrent de vaststelling en de waardering van de relevante feiten, is naar ’s Hofs oordeel belanghebbende benadeeld doordat geen hoorgesprek heeft plaatsgevonden. Daarom kan niet met toepassing van artikel 6:22 van de Awb aan het gebrek in de bezwaarfase voorbij worden gegaan en moeten de uitspraken op bezwaar worden vernietigd (Hoge Raad 18 april 2003, 37 790, ECLI:NL:HR:2003:AF7495 en Hoge Raad 29 januari 2016, 15/02441, ECLI:NL:HR:2016:114).

Vraag II moet ontkennend worden beantwoord.

Vervolgens komt de vraag aan de orde of het Hof hetzij de zaak dient terug te wijzen naar de Heffingsambtenaar, hetzij zelf in de zaak dient te voorzien. Ter zitting heeft belanghebbende verzocht de zaak terug te wijzen naar de Heffingsambtenaar, nadat het Hof hem heeft voorgehouden dat het, gelet op het verschil van mening tussen partijen zoals hiervoor in 4.5 vermeld, niet tot een feitenvaststelling en een finale geschilbeslechting kan komen. Het Hof acht terugwijzing naar de Heffingsambtenaar dan ook de meest aangewezen weg (vgl. Hoge Raad 28 januari 2011, 10/00648, ECLI:NL:HR:2011:BP2132, BNB 2011/100).

Vraag III moet bevestigend worden beantwoord. In dat geval komt het Hof niet toe aan beoordeling van vraag IV.

De Heffingsambtenaar stelt zich op het standpunt dat de gemachtigde van belanghebbende in de bezwaarfase geen beroepsmatige rechtsbijstandverlener was in de zin van artikel 1, aanhef en letter a, van het Besluit proceskosten bestuursrecht (hierna: Bpb).

Anders dan de Heffingsambtenaar betoogt, is het Hof van oordeel dat de gemachtigde ook in de bezwaarfase beroepsmatig rechtsbijstand verleende. Daartoe is immers naar vaste jurisprudentie beslissend of het verlenen van rechtsbijstand een vast onderdeel vormt van een duurzame, op het vergaren van inkomsten gerichte taakuitoefening. Ter zitting van de Rechtbank heeft de gemachtigde verklaard dat hij gediplomeerd WOZ-taxateur is, sinds zijn pensionering in 2008 een adviespraktijk heeft, eerder WOZ-procedures heeft gevoerd en wel degelijk beroepsmatig bezig is. De Heffingsambtenaar heeft dit een en ander onvoldoende weersproken. De omstandigheden dat de gemachtigde, destijds, geen officieel briefpapier gebruikte, geen BTW-nummer had noch bij de Kamer van Koophandel stond ingeschreven, staan er niet aan in de weg dat sprake kan zijn van het beroepsmatig verlenen van rechtsbijstand in de zin als hiervoor vermeld.

Vraag V moet dan ook bevestigend worden beantwoord.

De slotsom is dat het hoger beroep gegrond is, de uitspraken van de Rechtbank en van de Heffingsambtenaar moeten worden vernietigd en dat de zaak zal worden teruggewezen naar de Heffingsambtenaar teneinde belanghebbende op zijn bezwaar te horen en opnieuw uitspraken op bezwaar te doen.

Omdat de uitspraak van de Rechtbank wordt vernietigd, dient de Heffingsambtenaar aan belanghebbende het door hem ter zake van de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof betaalde griffierecht ten bedrage van € 44 respectievelijk € 122 te vergoeden.

Blijkens het tot de gedingstukken behorende bezwaarschrift van 14 maart 2013 heeft belanghebbende verzocht om vergoeding van de kosten van het bezwaar op de voet van artikel 7:15 van de Awb.

De Heffingsambtenaar heeft in de uitspraken op bezwaar beslist op het verzoek om vergoeding van de kosten van het bezwaar en dit verzoek afgewezen.

Omdat de uitspraken op bezwaar door het Hof worden vernietigd en gelet op 4.10 komt belanghebbende in aanmerking voor een vergoeding van de kosten van de bezwaarfase. Het Hof stelt deze kosten, mede gelet op het bepaalde in het Bpb, op 1 (punten) x € 246 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 246.

Ter zitting van het Hof heeft de gemachtigde verklaard uitsluitend een vergoeding wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand te wensen, en niet (tevens) een vergoeding als deskundige. Mede gelet op hetgeen in 4.10 is overwogen, zal het Hof belanghebbende hierin volgen.

Aangezien het door belanghebbende ingestelde hoger beroep gegrond is, acht het Hof termen aanwezig de Heffingsambtenaar te veroordelen tot betaling van een tegemoetkoming in de kosten die belanghebbende in verband met de behandeling van het beroep bij de Rechtbank en het hoger beroep bij het Hof redelijkerwijs heeft moeten maken.

Het Hof stelt deze tegemoetkoming, mede gelet op het bepaalde in het Bpb, op 2 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 992 voor de procedure bij de Rechtbank en 2 (punten) x € 496 (waarde per punt) x 1 (factor gewicht van de zaak) is € 992 voor de procedure bij het Hof.