Uitspraken

een en ander op verbeurte van een dwangsom van € 500,- voor iedere dag dat [geïntimeerde] in gebreke blijft aan de veroordeling te voldoen, met veroordeling van [geïntimeerde] in de kosten van het geding.

Het hiervoor onder a. weergegevene is afgewezen omdat, kort gezegd, uit bevindingen van de rechtbank (noot hof: de rechtbank heeft een plaatsopneming en bezichtiging gehouden) niet is gebleken dat [geïntimeerde] goederen tegen de schutting heeft geplaatst.

Het hiervoor onder b. weergegevene is afgewezen omdat, kort gezegd, de betreffende planken door [appellant] zelf zijn bevestigd aan de door hem vervaardigde constructie voor de overkapping.

Het hiervoor onder c. weergegevene is afgewezen omdat, kort gezegd, niet is gesteld noch is gebleken dat sprake is van onrechtmatige hinder.

Met de tweede grief klaagt [appellant] over de afwijzing van zijn vordering om [geïntimeerde] te veroordelen bepaalde planken die deel uitmaken van de overkapping van [appellant] en die eigendom van [appellant] zijn, terug te geven.

[geïntimeerde] heeft erkend dat deze planken van [appellant] zijn, maar stelt, kort gezegd, dat [appellant] die planken alleen maar terug wil om de aan de erfzijde van [geïntimeerde] gelegen kant van die planken zelf te verven (of ander onderhoud te plegen). Daarvoor is, aldus [geïntimeerde], teruggave niet nodig omdat hij bereid is die planken zelf te verven, maar ook bereid is om [appellant] op zijn perceel toe te laten om die planken te verven.

Het hof stelt voorop dat vast staat dat de betreffende planken eigendom van [appellant] zijn en dat [appellant] in elk geval enig belang heeft bij teruggave omdat ook [geïntimeerde] niet betwist dat de planken in het kader van onderhoud moeten worden geverfd. Het is daarbij in beginsel aan [appellant] om te beslissen waar en op welke wijze hij die planken wenst te verven en hij is rechtens niet verplicht om het aanbod van [geïntimeerde] inhoudende dat [geïntimeerde] de planken wil verven, aan te nemen. Dit brengt met zich dat deze op eigendom van [appellant] gebaseerde vordering in beginsel dient te worden toegewezen.

Dit is anders indien [appellant] met deze vordering misbruik van eigendomsrecht maakt. Van dergelijk misbruik kan sprake zijn indien de belangen van [geïntimeerde] onevenredig worden geschaad. [geïntimeerde] heeft echter op geen aan zijn zijde staand noemenswaardig belang gewezen waarin hij wordt geschaad als deze planken aan [appellant] worden teruggegeven. In zoverre slaagt de vordering.

Het hof leidt uit de inhoud van de door partijen gewisselde stukken af dat de verhouding tussen partijen niet optimaal is. Het komt het hof daarom geraden voor om nader te bepalen op welke wijze deze teruggave dient te geschieden. Hierbij is van belang dat [appellant] de betreffende planken zelf heeft bevestigd, zodat er geen termen zijn om [geïntimeerde] in persoon die planken te laten verwijderen. Daarenboven is het niet zeker dat die vastzittende planken zonder schade kunnen worden verwijderd, zodat het het hof wenselijk voorkomt om maatregelen te treffen die voorkomen dat [appellant] [geïntimeerde] mogelijk aansprakelijk stelt wegens bij of door de verwijdering toegebrachte schade aan die planken. Dit alles leidt tot toewijzing van dit deel van de vordering zoals hierna in het dictum is bepaald. Het hof acht termen aanwezig om de dwangsom te matigen en te maximeren.

In de derde grief klaagt [appellant] erover dat de rechtbank [geïntimeerde] niet heeft gelast om de hinder veroorzaakt door het verspreiden van rumoer, stank, rook of gassen te staken.

Het hof is met de rechtbank van oordeel dat deze vordering slechts toewijsbaar is indien sprake is van onrechtmatige hinder. Of daarvan sprake is hangt in elk geval af van de aard, ernst en de duur van de hinder en de daardoor toegebrachte schade bezien in het licht van de andere omstandigheden van het geval, waarbij onder meer rekening moet worden gehouden met de belangen van partijen. In eerste aanleg heeft [appellant] in zijn dagvaarding over veel volgens hem door [geïntimeerde] gepleegde onrechtmatige handelingen geklaagd. Gelet op de inhoud van zijn vordering zijn echter slechts die handelingen relevant waardoor rumoer, stank, rook of gassen kan worden verspreid. De enige van alle door [appellant] in eerste aanleg opgesomde handelingen waardoor rumoer, stank, rook of gassen kan worden verspreid, betreffen het door [geïntimeerde] beweerdelijk verbranden van tuinafval in zijn achtertuin en het door [geïntimeerde] uitbreken van binnenmuren in zijn pand vanaf september 2007 en het verrichten door [geïntimeerde] van timmerwerk boven in zijn pand. In zijn toelichting op deze derde grief vermeldt [appellant], wederom voor zover relevant bezien in het licht van de door hem ingestelde vordering, het volgende:

Bij conclusie van antwoord heeft [geïntimeerde] een omschrijving gegeven van de werkzaamheden die kennelijk volgens [appellant] rumoer hebben veroorzaakt. Het betreft relatief normale verbouwingswerkzaamheden als het aanbrengen van dubbele beglazing, het plaatsen van een CV-ketel, het vernieuwen van de badkamer waarbij een muur is uitgebroken en het vervangen van asbesthoudende ventilatiebuizen op zolder. In zijn memorie van grieven heeft [appellant] daar in het geheel niet op gereageerd, zodat het hof ervan uit gaat dat het door [appellant] als onrechtmatig aangemerkte rumoer dat moet worden gestaakt, is veroorzaakt door deze werkzaamheden. Zoals reeds vermeld acht het hof dit relatief normale verbouwingswerkzaamheden en daardoor veroorzaakt rumoer kan, gelet op de hiervoor weergegeven maatstaf, zonder nadere toelichting die ontbreekt, niet worden gekwalificeerd als onrechtmatige hinder. Nu [appellant] niet meer heeft gesteld, bijvoorbeeld dat de werkzaamheden werden verricht op onacceptabele tijden of dat die werkzaamheden meer dan normaal rumoer veroorzaakten, is de vordering wat dit betreft terecht afgewezen. Aan bewijslevering komt het hof niet toe, omdat [appellant], gelet op al het voorgaande, te weinig heeft gesteld.

In hoger beroep heeft [appellant] op dit punt in zijn memorie van grieven nog enkel over stank, dus niet meer over rook en/of gassen. Enige omschrijving of oorzaak van die beweerdelijke stank wordt in die memorie van grieven niet gegeven, zodat het hof aan die klacht voorbij gaat omdat deze onvoldoende is omschreven en onderbouwd.

Het hof gaat voorbij aan de door [appellant] overgelegde foto’s van een stuk pijp die beweerdelijk asbest of asbesthoudende stoffen zou bevatten. Zonder nadere toelichting, die ontbreekt, is niet duidelijk dat die pijp door het enkele feit dat deze buiten ligt, rumoer, stank, rook of gassen veroorzaakt. Op de door [appellant] overgelegde “nachtfoto’s” valt niet te zien dat [geïntimeerde] tuinafval verbrandt (zoals [appellant] nog in zijn akte heeft vermeld). Op de enige door [appellant] overgelegde foto waarop zichtbaar is wat wordt verbrand, is enkel te zien dat balkjes en planken, dus geen tuinafval, worden verbrand in iets wat zich laat omschrijven als een kleine mobiele buiten open haard. [appellant] heeft onvoldoende toegelicht dat een dergelijke “verbranding” onrechtmatig stank, rook of gassen veroorzaakt. Een en ander betekent dat ook de derde grief faalt.

[appellant] vordert tenslotte dat het hof [geïntimeerde] zal gelasten de dakkapel te verwijderen omdat deze dakkapel binnen twee meter van de grenslijn van het erf van [appellant] is gebouwd.

Bij de beoordeling van deze vermeerdering van eis stelt hof het volgende voorop. Uit de Parlementaire Geschiedenis bij art. 5:50 BW blijkt dat de wetgever wat dit betreft als onrechtmatig heeft willen aanmerken die werken “die recht naar voren uitzicht geven op dat erf” (Van Zeben, Parl. Gesch. Boek 5, blz. 204). Deze zinsnede is uiteindelijk niet met zoveel woorden in de tekst van art. 5:50 BW opgenomen, doch uit de wijze waarop in lid 3 van dit artikel is bepaald op welke manier moet worden gemeten of sprake is van zicht binnen twee meter, blijkt dat de wetgever als onrechtmatig heeft willen aanmerken die vensters of muuropeningen die recht naar voren uitzicht geven. In dit derde lid is immers bepaald dat de afstand moet worden gemeten rechthoekig uit de buitenkant van de muur daar waar de opening zich bevindt. Dit blijkt ook uit voornoemde Parlementaire Geschiedenis daar waar in de M.v.A. II is vermeld dat in de nieuwe redactie van het eerste lid van dit artikel de woorden “recht naar voren” zijn weggelaten omdat het huidige lid 3 voldoende duidelijk aangeeft hoe de afstand moet worden gemeten (Van Zeben, Parl. Gesch. Boek 5, blz. 205).

Uit de door partijen overgelegde foto’s van de dakkapel blijkt dat de ramen in die dakkapel, vanuit rechthoekig perspectief, enkel zicht geven op het erf van [geïntimeerde] zelf. Daarmee zijn de vensters van die dakkapel dus niet in strijd met art. 5:50 BW geplaatst.

Het hof is verder van oordeel dat als al sprake is van een onrechtmatige situatie, de onderhavige vordering tot verwijdering van de dakkapel niet kan worden toegewezen. Een dergelijke vordering is immers slechts toewijsbaar indien dit de enige mogelijkheid is om de onrechtmatige situatie op te heffen, hetgeen de rechter ambtshalve heeft te onderzoeken. Zo er in dit geval al sprake is van een onrechtmatige situatie, kan deze ook worden opgeheven door bijvoorbeeld ondoorzichtig glas in de dakkapel te plaatsen waar nu gewoon vensterglas is geplaatst.

Aldus wordt deze vordering afgewezen.