Uitspraken

in het geding tussen:

en

de directeur van de Belastingdienst Limburg, de Inspecteur,

inzake het hoger beroep van de Inspecteur tegen de uitspraak van de rechtbank Den Haag van 15 januari 2013, nummer AWB 12/6126 IB/PVV, betreffende na te melden aan belanghebbende opgelegde aanslag.

1.1. Aan belanghebbende is voor het jaar 2009 een aanslag in de inkomstenbelasting en de premie volksverzekeringen opgelegd naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 322.728 en een inkomen uit sparen en beleggen van € 5.536.

1.2. Bij uitspraak op bezwaar heeft de Inspecteur het bezwaar van belanghebbende afgewezen.

1.3. Belanghebbende heeft tegen de uitspraak op bezwaar beroep bij de rechtbank ingesteld. De rechtbank heeft het beroep gegrond verklaard, de uitspraak op bezwaar vernietigd, de aanslag verminderd tot een berekend naar een belastbaar inkomen uit werk en woning van € 293.121 en de Inspecteur veroordeeld tot vergoeding aan belanghebbende van de proceskosten van € 1.162 en het in beroep betaalde griffierecht van € 42.

2.1. De Inspecteur is van de uitspraak van de rechtbank in hoger beroep gekomen bij het Hof. Belanghebbende heeft een verweerschrift ingediend.

2.2. De mondelinge behandeling van de zaak heeft plaatsgehad ter zitting van het Hof van 28 augustus 2013, gehouden te Den Haag. Partijen zijn verschenen. Van het verhandelde ter zitting is door de griffier een proces-verbaal opgemaakt.

4.1. Tussen partijen is in geschil of de 30%-regeling naar rato van de resterende looptijd in 2008 van toepassing is op het in 3.6 genoemde bedrag aan tantième van € 169.182. Belanghebbende beantwoordt deze vraag bevestigend en de Inspecteur in tegenovergestelde zin.

4.2. Belanghebbende heeft ter ondersteuning van zijn standpunt het volgende aangevoerd.

Volgens het arrest van de Hoge Raad van 27 april 2012, nr. 11/01873, ECLI:NL:HR:2012: BU8932, is slechts relevant of het voordeel is toe te rekenen aan de arbeid die de belanghebbende gedurende de tienjaarsperiode als ingekomen werknemer heeft verricht. Dat is bij belanghebbende onmiskenbaar - naar tijdsgelang - het geval.

De toepassing van 30%-regeling in het onderhavige geval is overeenkomstig het doel en de strekking van de regeling. Het moment van genieten is niet van belang. Het gaat om de vraag of het voordeel dat ter heffing aan Nederland is toegewezen gedurende de looptijd is verdiend.

Belanghebbende handhaaft subsidiair zijn standpunt dat hij aan het Besluit van 21 oktober 2005, nr. CPP2005/2378M, BNB 2006/26, vraag en antwoord 24 (hierna: het Besluit), het vertrouwen kan ontlenen dat de regeling toepassing vindt. De Hoge Raad heeft in het arrest van 27 april 2012 niet van belang geoordeeld of voorwaardelijk of onvoorwaardelijk recht bestaat op de beloning. Het Besluit mag de werking van de 30%-regeling op grond van de Wet op de loonbelasting 1964 en/of het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 niet inperken.

Meer subsidiair stelt belanghebbende dat een onvoorwaardelijk recht op tantième bestaat op 31 juli 2008. Voldoende is dat de verbintenissen bepaalbaar zijn. De grondslag voor de berekening is vastgelegd in de arbeidsovereenkomst. Het recht op tantième is onvoorwaardelijk. Het feit dat de omvang pas na afloop van het boekjaar kan worden vastgesteld doet niet af aan het onvoorwaardelijk zijn van het recht op de beloning.

Belanghebbende wijst op de brief van de Staatssecretaris van Financiën aan de Tweede Kamer van 12 februari 2013 waarin de nabetalingen na afloop van de looptijd van de 30%-regeling en dus ook het Besluit fiscaal verduidelijkt worden. De regeling in de jaren 2008 en 2009 was dus onvoldoende duidelijk. Bij twijfel over de juistheid van het karakter van het Besluit dient de voor de belastingplichtige meest gunstige regeling te worden toegepast.

4.3. De Inspecteur voert het volgende aan.

De looptijd van de 30%-regeling is geëindigd met 31 juli 2008. De 30%-regeling strekt ertoe de extra kosten van tijdelijk verblijf buiten het land van herkomst vrij te vergoeden. Aan het tijdelijk verblijf buiten het land van herkomst is voor belanghebbende na ommekomst van de tien jaar evenwel een einde gekomen. Belanghebbende heeft die extra kosten niet meer en de inhoudingsplichtige mag deze ook niet meer belastingvrij vergoeden. Het tantième heeft weliswaar betrekking op het jaar 2008 maar is afhankelijk van de vraag of er winst over het jaar 2008 is behaald, hetgeen na afloop van het jaar pas kan worden vastgesteld.

De tienjaarsperiode dient nog te lopen wil een beloningsbestanddeel onder de 30%-regeling vallen. Dit sluit aan bij de arbeidsovereenkomst van belanghebbende. Zowel de Wet op de loonbelasting 1964 als het Uitvoeringsbesluit loonbelasting 1965 sluiten na die looptijd de toepassing van de 30%-regeling uit. Voor zijn standpunt vindt de Inspecteur steun in de conclusie van de Advocaat-Generaal Van Ballegooijen voor het arrest van de Hoge Raad van 27 april 2012, nr. 11/01873, ECLI:NL:HR:2012 BU8932. Hieraan doet niet af dat de Hoge Raad heeft beslist dat in dit verband geen onderscheid mag worden gemaakt tussen een voorwaardelijk en een onvoorwaardelijk recht.

Met betrekking tot het subsidiaire standpunt van belanghebbende dat vertrouwen kan worden ontleend aan het Besluit van 21 oktober 2005, nr. CPP2005/2378M, BNB 2006/26, vraag en antwoord 24, stelt de Inspecteur het volgende. Als het antwoord gelezen dient te worden als een uitbreiding van de regeling dient te zijn voldaan aan de daarin gestelde twee voorwaarden. Aan het einde van de looptijd dient zowel een onvoorwaardelijk recht te bestaan op het beloningsvoordeel als op de vrije vergoeding. Het beloningsvoordeel betreft in dit geval een winstafhankelijk tantième. Op 31 juli 2008 had belanghebbende nog geen onvoorwaardelijk recht op de afrekening omdat die afhankelijk was van de winst over het gehele jaar 2008. Dat belanghebbende gedurende het jaar 2009 een voorschot ontving van € 5.000 per maand doet hieraan geen afbreuk. Evenmin had belanghebbende op 31 juli 2008 een onvoorwaardelijk recht op toepassing van de vrije vergoeding op de eindafrekening van dat tantième.

5.1. Belanghebbende heeft in hoger beroep geconcludeerd tot bevestiging van de uitspraak van de rechtbank en veroordeling van de Inspecteur in de door belanghebbende gemaakte proceskosten.

5.2. De Inspecteur concludeert tot vernietiging van de uitspraak van de rechtbank en tot bevestiging van de uitspraak op bezwaar.

8.1. Het Hof acht termen aanwezig de Inspecteur te veroordelen in de door belanghebbende gemaakte proceskosten. Het Hof stelt deze kosten, op de voet van artikel 8:75 van de Algemene wet bestuursrecht in verbinding met het Besluit proceskosten bestuursrecht en de daarbij behorende bijlage, vast op € 944 wegens beroepsmatig verleende rechtsbijstand voor het Hof (2 punten à € 472 x 1 (gewicht van de zaak)).

8.2. Nu de uitspraak van de rechtbank in stand blijft, wordt van de Inspecteur een griffierecht geheven van € 478.