Uitspraken

De Inspecteur heeft zich op het standpunt gesteld dat onregelmatigheden in het kasboek, bezien in samenhang met de contante geldstortingen en betalingen, het bewijsvermoeden opleveren dat belanghebbende in de onderhavige jaren aanzienlijke bedragen aan omzet heeft verzwegen. Belanghebbende heeft, aldus de Inspecteur dit bewijsvermoeden niet ontzenuwd, zodat aannemelijk is dat belanghebbende in de onderhavige jaren de vereiste aangifte niet heeft gedaan en de bewijslast dient te worden omgekeerd en verzwaard.

Belanghebbende heeft ontkend dat het kasboek onregelmatigheden bevat en heeft gesteld dat de contante stortingen op de bankrekening en de contante betalingen verklaard worden door een aanzienlijke som contant geld die reeds vanaf de jaren ’90 van de vorige eeuw in zijn bezit is en ook in de onderhavige jaren nog immer aanzienlijk was. Belanghebbende heeft deze aanzienlijke som geld nimmer in enige aangifte opgenomen, ook niet in de aangiften voor de onderhavige jaren. Tussen partijen is niet in geschil dat, indien hetgeen belanghebbende heeft gesteld waar is, de contante betalingen en stortingen hierdoor verklaard kunnen worden. Met betrekking tot de vraag of de bewijslast dient te worden omgekeerd en verzwaard omdat de vereiste aangiften niet zijn gedaan, heeft belanghebbende zich gerefereerd aan het oordeel van het Hof.

Naar ’s Hofs oordeel is, mede gelet op de ter zitting door de gemachtigde gegeven toelichting, aannemelijk dat het kasboek achteraf is opgesteld. Verder is tussen partijen niet in geschil dat het kasboek alleen kan kloppen indien belanghebbende over niet-opgegeven inkomsten of vermogen heeft kunnen beschikken. Belanghebbende heeft zich op het standpunt gesteld dat hij over aanzienlijk niet in de aangiften verantwoord vermogen heeft beschikt. Omtrent de omvang van dit vermogen in de onderhavige jaren heeft belanghebbende geen enkel inzicht verschaft en ook niet willen verschaffen, niet aan zijn gemachtigde of boekhouder, niet in aangiften over latere jaren en ook niet ter zitting aan het Hof. Ter zitting is slechts gezegd dat dit vermogen in de jaren ’90 ‘aanzienlijk hoger’ was dan f 200.000 en dat de gemachtigde bekend is met een stadshandelaar met een contant vermogen van € 1 miljoen.

Belanghebbende heeft derhalve ofwel omzet verzwegen, zoals de Inspecteur stelt, ofwel een aanzienlijk vermogen, zoals belanghebbende stelt. Daarmee staat vast – en tussen partijen is dit niet in geschil – dat belanghebbende in de onderhavige jaren de aangiften inkomstenbelasting niet juist heeft gedaan.

Voor de inkomstenbelasting geldt dat bij inhoudelijke gebreken in een aangifte slechts dan kan worden aangenomen dat de vereiste aangifte niet is gedaan, indien aan de hand van de normale regels van stelplicht en bewijslast is vastgesteld dat sprake is van één of meer gebreken die ertoe leiden dat de volgens de aangifte verschuldigde belasting verhoudingsgewijs aanzienlijk lager is dan de werkelijk verschuldigde belasting. Tevens is vereist dat het bedrag van de belasting dat als gevolg van de hiervoor bedoelde gebreken in de aangifte niet zou zijn geheven, op zichzelf beschouwd aanzienlijk is (Hoge Raad 30 oktober 2009, nr. 07/10513, ECLI:NL:HR:2009:BH1083).

Als de contante stortingen en betalingen moeten worden verklaard uit verzwegen omzet, is het bedrag daarvan als winst uit onderneming belastbaar naar het tarief behorend bij het belastbare inkomen uit werk en woning; als ze moeten worden verklaard uit verzwegen vermogen, dient het rendement op dat vermogen belast te worden als belastbaar inkomen uit sparen en beleggen. Als gevolg van de door de houding van belanghebbende ontstane grote onduidelijkheid acht het Hof een puur rekenkundige benadering in dit geval niet geschikt om te bepalen wat de exacte betekenis is van het niet aangegeven inkomen. Gelet op de hoogte van de contante stortingen en betalingen en de door belanghebbende wel genoemde bedragen aan verzwegen vermogen (van ‘aanzienlijk meer dan f 200.000’ tot € 1 miljoen) acht het Hof aannemelijk dat de belasting en premie over het niet aangegeven inkomen, zowel in relatieve als in absolute zin, aanzienlijk is. Dit brengt mee dat de bewijslast moet worden omgekeerd en verzwaard, zodat het hoger beroep alleen dan gegrond is, indien is gebleken dat en in hoeverre de uitspraken op bezwaar onjuist zijn. De omkering en verzwaring van de bewijslast laat evenwel onverlet dat de Inspecteur gehouden is bij het vaststellen van de belastingaanslagen uit te gaan van een redelijke schatting van het inkomen van belanghebbende.

De Inspecteur heeft de navorderingsaanslagen gebaseerd op een schatting van verzwegen omzet. Belanghebbende heeft bestreden dat de schatting van de Inspecteur redelijk is. Gelet op de door de belanghebbende gecreëerde onduidelijkheid – waarvan de gevolgen naar ’s Hofs oordeel voor rekening en risico van belanghebbende dienen te blijven – kon de Inspecteur in redelijkheid ervan uitgaan dat sprake is geweest van verzwegen omzet en wel in de mate zoals weergegeven in de door hem aan de navorderingsaanslagen ten grondslag liggende berekeningen. Hetgeen belanghebbende hiertegen heeft ingebracht is onvoldoende om tot een ander oordeel te komen. Belanghebbende heeft hiermee ook niet doen blijken dat de uitspraken op bezwaar onjuist zijn.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de beschikkingen heffings- en belastingrente. Belanghebbende heeft hiertegen geen zelfstandige grieven aangevoerd. Het hoger beroep is in zoverre ongegrond.