Uitspraken

Ingevolge artikel 6.1, eerste lid, juncto tweede lid, onderdeel d, van de Wet IB behoren uitgaven voor specifieke zorgkosten tot de persoonsgebonden aftrek.

a. (…)

b. vervoer;

c. (…)

(…)”

- 35 minuten per week á € 16/uur, gedurende 52 weken per jaar € 485,33

- € 1,90 per dag (365 dagen per jaar) € 693,50

Totaal € 1.178,83

Een redelijke verdeling van de bewijslast brengt mee dat het op de weg ligt van belanghebbende, die aanspraak maakt op de aftrekposten, om aannemelijk te maken dat hij aan de voorwaarden daarvoor voldoet en om de omvang van de gestelde aftrekposten aannemelijk te maken.

Het Hof acht het aannemelijk dat belanghebbende gezien zijn lichamelijke beperkingen voor zijn vervoer naar en van artsen is aangewezen op het vervoer per auto, en dat hij daarbij hulp benodigd van derden bij het in- en uitstappen van de auto (transfer).

Uitgaven voor vervoer wegens gebruik van een auto voor andere doeleinden dan voor medische doeleinden (artsenbezoek e.d.) kunnen in aftrek worden gebracht indien de uitgaven rechtstreeks verband houden met de ziekte of invaliditeit en de uitgaven voor vervoer van de zieke of invalide meer bedragen dan die van gezonde en valide belastingplichtigen die overigens wat inkomen, vermogen en gezinsomstandigheden betreft in een gelijke positie verkeren als de belastingplichtige (vgl. Hoge Raad 15 december 1999, ECLI:NL:HR:1999:AA3847, BNB 2000/61).

Naar het oordeel van het Hof heeft belanghebbende, tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur, niet aannemelijk gemaakt dat zijn totale vervoerskosten voor leefkilometers – waartoe het Hof in dit geval ook de daarop betrekking hebbende ‘transfer’ kosten zal rekenen – hoger zijn dan de vervoerskosten van vergelijkbare personen die niet ziek of invalide zijn en/of dat sprake is van objectieve meerkosten. De niet nader onderbouwde stelling van belanghebbende dat hij zich bij zijn berekening heeft gebaseerd op overzichten van het Nibud en het CBS – welke overzichten evenmin door belanghebbende werden overgelegd – zijn daartoe onvoldoende. Belanghebbende geeft op geen enkele wijze inzicht in het totaal van zijn eigen daadwerkelijke vervoerskosten voor het jaar 2012, noch in het totaal van dergelijke kosten van vergelijkbare personen die niet ziek of invalide zijn.

Voor zover belanghebbende betoogt dat voor het aannemelijk maken van de aanwezigheid en omvang van de door hem geclaimde aftrekposten een forfaitaire wijze van berekening volstaat, faalt deze stelling.

Voor zover belanghebbende met het in hoger beroep overleggen van zijn pleitnota bij de Rechtbank, zijn beroep op toepassing van het vertrouwensbeginsel beoogt te herhalen overweegt het Hof als volgt. Belanghebbende stelt dat hij vanaf de aangifte IB/PVV voor het jaar 2008 zijn extra vervoerskosten forfaitair heeft berekend op basis van de door hem gemaakte marginale kosten, en dat deze aftrekpost niet eerder door de Inspecteur is gecorrigeerd. De correctie van de vervoerskosten door de Inspecteur in de aangifte IB/PVV 2012 is dan ook in strijd met het vertrouwensbeginsel, aldus belanghebbende.

Tijdens de mondelinge behandeling bij de Rechtbank heeft de Inspecteur opgemerkt dat het in 4.8 hiervoor vermelde arrest van de Hoge Raad van 15 december 1999, door de Rechtbank eerder werd toegepast in een andere, kennelijk niet gepubliceerde, uitspraak. Een geanonimiseerde versie van die uitspraak werd op het na de zitting van de Rechtbank door belanghebbende gedaan verzoek door de Inspecteur aan hem toegezonden. Belanghebbende beklaagt zich in hoger beroep erover dat hij zich niet ter zitting van de Rechtbank over die zaak heeft kunnen uitlaten, en – zo begrijpt het Hof belanghebbende – dat hij daarmee in zijn procesbelangen is geschaad.

De processuele gelijkheid van partijen brengt met zich dat ieder van hen zich in gelijke mate moet kunnen uitlaten over de informatie die de rechter aan zijn beslissing ten grondslag legt. Daarnaast houdt het beginsel van hoor en wederhoor, dat eveneens een fundamenteel onderdeel is van het fiscale procesrecht, onder meer in dat partijen voldoende gelegenheid moeten krijgen te reageren op het standpunt van de andere partij en alle andere gegevens waarop de rechter zijn beslissing baseert.

Het Hof stelt voorop dat het, zoals uit het voorgaande volgt, tot de beginselen van behoorlijk (fiscaal) procesrecht behoort dat de partij die zich op een niet-gepubliceerde rechterlijke uitspraak beroept daarvan een (geanonimiseerd) afschrift overlegt zodat de wederpartij daarop voldoende kan reageren. In voorkomende gevallen zal de rechter op de naleving van deze regel moeten toezien. In de onderhavige situatie is eerst na de zitting van de Rechtbank door de Inspecteur aan belanghebbende een dergelijke geanonimiseerde kopie verstrekt, hetgeen derhalve strijdig is met de genoemde beginselen. De verwijzing door de Inspecteur ter zitting van de Rechtbank naar de uitspraak van de Rechtbank in de procedure met nummer AWB 13/2079 houdt echter in dit concrete geval niet meer in, dan dat in die uitspraak dezelfde parafrasering van het arrest van de Hoge Raad van 15 december 1999 is opgenomen, als welke de Inspecteur reeds in zijn verweerschrift bij de Rechtbank in de onderhavige procedure heeft vermeld en waarover belanghebbende zich, zowel bij de Rechtbank als bij het Hof, wel voldoende heeft kunnen uitlaten. Verder blijkt op geen enkele wijze uit de uitspraak van de Rechtbank dat haar beslissing (mede) is gebaseerd op de eerdere uitspraak met nummer AWB 13/2079. In rechtsoverweging 11 van de uitspraak van de Rechtbank verwijst zij juist direct naar het hiervoor bedoelde arrest van de Hoge Raad uit 1999. Onder deze omstandigheden kan niet worden gezegd dat belanghebbende – doordat hij niet aanstonds ter zitting de beschikking kreeg over een (geanonimiseerde) kopie van de uitspraak van de Rechtbank met nummer AWB 13/2079 – in zijn procesbelangen is geschaad.