Uitspraken

[appellant] heeft in eerste aanleg gevorderd dat [geïntimeerde] zal worden veroordeeld tot betaling aan hem van een bedrag van € 21.233,04 aan hoofdsom, een bedrag aan rente, welk bedrag in februari 2012 € 8.376,47 groot was, en de buitengerechtelijke incassokosten ad € 1.185,-, te vermeerderen met de wettelijke rente daarover, alsmede de proceskosten en nakosten. [appellant] heeft aan die vordering ten grondslag gelegd dat partijen mondeling hadden afgesproken dat [appellant] een bedrag van ƒ 200.000,- aan [geïntimeerde] zou lenen, voor welke lening [appellant] een hypotheek zou vestigen bij de Rabobank. [appellant] heeft zich op het standpunt gesteld dat partijen hadden afgesproken dat [geïntimeerde] een kostendekkende rente zou betalen, die even hoog zou zijn als de rente die [appellant] verschuldigd was over de hypothecaire lening.

[geïntimeerde] heeft in eerste aanleg (onder meer) als verweer aangevoerd dat de vordering van [appellant] zou zijn verjaard, aangezien de geldleningsovereenkomst reeds op 1 december 2006 was opgezegd. [geïntimeerde] heeft daarnaast betwist enig bedrag aan [appellant] schuldig te zijn, dan wel de hoogte van het door [appellant] gevorderde bedrag betwist.

[appellant] is met vijf grieven in principaal hoger beroerp opgekomen tegen de beslissing van de rechtbank.

[geïntimeerde] heeft incidenteel hoger beroep ingesteld tegen de door de rechtbank uitgesproken compensatie van de proceskosten.

De tweede, derde en vierde grief in principaal hoger beroep richten zich tegen het oordeel van de rechtbank dat de vordering van [appellant] is verjaard.

Vooropgesteld wordt dat in artikel 3:317 lid 1 BW is bepaald dat stuiting plaatsvindt door ofwel een aanmaning, ofwel een schriftelijke mededeling waarin de schuldeiser zich ondubbelzinnig zijn recht nakoming voorbehoudt. De onder 3.11 vermelde, door [appellant] aan [geïntimeerde] verzonden brieven zijn aan te merken als aanmaningen, waarvoor de eis dat [appellant] zich ondubbelzinnig zijn recht op nakoming voorbehoudt, niet geldt.

Bovendien laten de als productie 15 bij dagvaarding in eerste aanleg overgelegde brieven geen andere uitleg toe dan dat [appellant] door middel van deze brieven [geïntimeerde] heeft gewaarschuwd dat hij er ook na het verstrijken van de verjaringstermijn rekening mee moest houden dat hij de beschikking behield over zijn gegevens en bewijsmateriaal, opdat hij zich tegen een dan mogelijk alsnog door [appellant] ingestelde vordering behoorlijk zou kunnen verweren. Uit deze brieven had [geïntimeerde] kunnen en moeten begrijpen dat hij de beschikking diende te behouden over het benodigde bewijsmateriaal om zich te verweren in een eventuele door [appellant] aan te spannen procedure. Dat [appellant] deze procedure niet binnen korte tijd na verzending van die brieven heeft laten volgen, maakt dit niet anders.

[geïntimeerde] heeft nog als verweer aangevoerd dat hij de aanmaningsbrieven niet heeft ontvangen.

De brieven zijn echter alle gericht aan [A], [adres] in [woonplaats], op de brief van 17 juli 2009 na, die aan de advocaat van [geïntimeerde] is gericht. Niet gemotiveerd is weersproken dat de aan de advocaat gerichte brief door hem is ontvangen. Nu uit productie 6 bij dagvaarding in eerste aanleg staat dat [geïntimeerde] op diens kantoor domicilie kiest, had het op zijn weg gelegen om zijn betwisting van de ontvangst daarvan nader te motiveren.

Dit geldt evenzeer voor de overige brieven, die als productie 15 bij dagvaarding in eerste aanleg zijn overgelegd. [geïntimeerde] woonde immers op het adres, waarnaar die brieven zijn verzonden (zie de vermelding van dat woonadres in de dagvaardingen in eerste aanleg en in hoger beroep, en tevens de brief van 20 juli 2007 van zijn advocaat aan [appellant], die “naar aanleiding van uw brief van 20 mei” is gestuurd – welke brief eveneens aan het adres [adres] te [woonplaats] is verzonden – producties 8 en 9 bij dagvaarding in eerste aanleg). Hieruit blijkt dat [appellant] redelijkerwijs mocht aannemen dat brieven, die aan dat adres worden verzonden, [geïntimeerde] zouden bereiken (ECLI:NL:HR:2013:BZ4104). Voorts had het, gelet op het grote aantal brieven die als productie 15 bij dagvaarding in eerste aanleg zijn overgelegd, op de weg van [geïntimeerde] gelegen om te motiveren dat geen van de brieven hem heeft bereikt.

Uit de inhoud van de brieven en in het feit dat een deel daarvan aangetekend werd verstuurd, heeft [geïntimeerde] redelijkerwijs moeten opmaken dat [appellant] eventueel ook ná het verstrijken van de verjaringstermijn een rechtsvordering tot betaling van de schuld zou instellen.

Naar het oordeel van het hof hebben de genoemde brieven derhalve (steeds) de verjaringstermijn gestuit, zodat van verjaring van de vordering van [appellant] geen sprake is. De tweede, derde en vierde grief in principaal hoger beroep treffen daarom doel en behoeven voor het overige geen bespreking meer.

Het hof komt vervolgens toe aan de partijen verdeeld houdende vraag hoe hoog de vordering van [appellant] op [geïntimeerde] is.

[appellant] heeft voor de berekening van het volgens hem door [geïntimeerde] aan hem verschuldigde bedrag verwezen naar zijn brief van 20 mei 2007 aan [geïntimeerde] en naar de onder 2.10 geciteerde brief van 26 februari 2008. In beide brieven is de samenstelling en de omvang van het op dat moment volgens [appellant] door [geïntimeerde] aan hem verschuldigde bedrag gespecificeerd.

[geïntimeerde] heeft aangevoerd dat hij niets meer is verschuldigd aan [appellant]
Dit betoog strookt echter niet met het standpunt van [geïntimeerde], zoals verwoord in de conclusie van antwoord en in de brief van de advocaat van [geïntimeerde] aan [appellant] van 28 februari 2007, dat hij nog € 16.292,- aan [appellant] verschuldigd zou zijn.

[geïntimeerde] heeft verder aangevoerd dat de openstaande vordering is teniet gegaan door verrekening. [geïntimeerde] heeft hierover tijdens de comparitie van partijen bij de rechtbank verklaard dat de lening was afbetaald omdat de rekening-courantvordering op De Bikkelen [de door beide partijen gezamenlijk uitgeoefende onderneming, hof] was verrekend. Hij heeft daarbij verklaard: “Er is echter geknoeid met de grootboekkaarten en het bedrag van € 24.530,00 betreft alleen mijn privé storting in verband met een achtergestelde lening. Mijn totale vordering in rekening-courant was ongeveer € 39.000,00.”

[geïntimeerde] heeft voorafgaand aan de comparitie weliswaar een grootboekkaart van 2006 overgelegd, waarop een bedrag van € 39.828,62 staat vermeld, doch zonder nadere toelichting, die evenwel ontbreekt, valt daaruit niet af te leiden dat dit bedrag overeenstemt met zijn vordering in rekening-courant, laat staan dat daaruit valt af te leiden dat dit bedrag zou moeten worden verrekend met de vordering van [appellant] uit hoofde van de onderhavige geldlening. Nu [geïntimeerde] de door hem gestelde tegenvordering waarmee hij zou hebben verrekend, tegenover de gemotiveerde betwisting door [appellant], aldus onvoldoende heeft onderbouwd en ook voor het overige niet heeft toegelicht, faalt dit verweer.

[geïntimeerde] heeft voor het overige ter onderbouwing van zijn betoog dat hij niets meer is verschuldigd aan [appellant] slechts verwezen naar een brief van hem van 11 januari 2008 aan [appellant] Daarin is echter slechts vermeld: “Volgens de gegevens welke reeds vorig jaar uitvoerig onderzocht zijn door accountantsbureau Berlo & Nijmeijer en destijds ook met u zijn besproken, zijn wij tot de conclusie gekomen dat de lening per 31.12.2007 volledig is afgelost.” Een cijfermatige toelichting of onderbouwing van de zijde van [geïntimeerde] of het accountantsbureau is daarbij echter niet gegeven, zodat dit betoog moet worden gepasseerd.

Het verweer van [geïntimeerde] dat hij in het geheel geen rente is verschuldigd, valt echter niet te rijmen met de onder 2.6 vermelde brief van 28 februari 2007 die namens [geïntimeerde] is geschreven aan [appellant] Daarin is vermeld: “Betaling van de rente en aflossing is daarop gebaseerd. (…)” Bovendien staat dit verweer haaks op het door [geïntimeerde] als productie 1 bij conclusie van antwoord in het geding gebrachte “Overzicht aflossingen en rente betalingen Lening Gert Lamers per 02.5.2000” . Evenmin valt dit verweer te rijmen met de verklaring van [geïntimeerde] tijdens de comparitie van partijen bij de rechtbank, die onder meer inhoudt: “Het is gegaan zoals het in de dagvaarding staat in die zin dat er ƒ 400.000,00 is geleend en dat daarvan ƒ 200.000,00 voor mij bestemd was. Daarover is een soort onderhandse overeenkomst gesloten. Ik heb aanvankelijk alleen rente betaald, maar ook wel aflossing en vanaf 2003 ben ik regelmatig gaan aflossen. Ik heb rente betaald tot eind 2007.”

Tegen de achtergrond van voornoemde brief en verklaring van [geïntimeerde] tijdens de comparitie van partijen, had het op de weg van [geïntimeerde] gelegen nader uiteen te zetten en te onderbouwen waarom hij geen rente aan [appellant] verschuldigd zou zijn, dan wel welke rente partijen wél zouden hebben afgesproken. Bij gebreke daarvan wordt aan het verweer van [geïntimeerde] voorbij gegaan en wordt uitgegaan van de door [appellant] gehanteerde rentetarieven welke, naar [appellant] onweersproken heeft gesteld, overeenstemmen met de door [appellant] zelf aan de bank betaalde rentetarieven.

Met de eerste en vijfde grief in principaal hoger beroep komt [appellant] op tegen de compensatie van de proceskosten die partijen hebben gemaakt voor de procedure bij de rechtbank. Het incidenteel hoger beroep is tegen dezelfde beslissing gericht.

Het hof is echter, evenals de rechtbank, van oordeel dat het, gelet op de familierechtelijke relatie die partijen met elkaar hebben, gepast is om de proceskosten tussen partijen te compenseren, aldus dat iedere partij de eigen kosten draagt van zowel de procedure in eerste aanleg als de procedure in hoger beroep. De omstandigheid dat de onderhavige geldlening niet direct voortvloeit uit de familierechtelijke relatie, brengt daarin geen verandering.

De eerste en vijfde grief in principaal hoger beroep en het door [geïntimeerde] ingestelde incidenteel hoger beroep falen derhalve.

compenseert de kosten van het hoger beroep aldus dat iedere partij zijn eigen kosten draagt;

verklaart dit arrest tot zover uitvoerbaar bij voorraad;

wijst het meer of anders gevorderde af.

Dit arrest is gewezen door mrs. H.E. de Boer, S.B. Boorsma en D. Stoutjesdijk en is in tegenwoordigheid van de griffier in het openbaar uitgesproken op 30 september 2014.