Uitspraken

De Rechtbank heeft geoordeeld dat – anders dan de Inspecteur bij de Rechtbank heeft gesteld – niet aannemelijk is geworden dat tussen belanghebbende en de Inspecteur ter zake van de correctie privégebruik auto een vaststellingsovereenkomst tot stand is gekomen, en dat het belanghebbende daarom vrij staat deze correctie in rechte te bestrijden. Partijen zijn tegen dit oordeel van de Rechtbank dat geen sprake is van een vaststellingsovereenkomst in appel niet opgekomen, zodat het Hof dat oordeel als uitgangspunt voor de verdere behandeling van het geschil zal nemen. Dat – zoals de Inspecteur ter eerste zitting van het Hof heeft gesteld – met belanghebbende desondanks een afspraak tot stand gekomen is waaraan belanghebbende is gehouden, heeft de Inspecteur, tegenover de gemotiveerde betwisting door belanghebbende, niet aannemelijk gemaakt.

Op grond van artikel 3.20 van de Wet wordt, indien aan de belastingplichtige ook voor privégebruik een auto ter beschikking staat, een bedrag als onttrekking in aanmerking genomen en wordt voor de toepassing van dat artikel en de daarop berustende bepalingen onder “auto” onder andere verstaan een bestelauto met uitzondering van de bestelauto die door aard of inrichting uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt blijkt te zijn voor vervoer van goederen. Partijen houdt onder meer verdeeld het antwoord op de vraag of de bestelauto door aard of inrichting uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt is voor vervoer van goederen, hetgeen belanghebbende stelt, doch de Inspecteur bestrijdt.

Belanghebbende heeft ter ondersteuning van zijn stelling, foto’s overgelegd van de huidige door hem in het kader van zijn onderneming gebruikte bestelauto. Deze foto’s betreffen een bestelauto Mercedes Benz Sprinter 906 met kenteken [2-TTT-00]. De bestelauto, die belanghebbende in het in geschil zijnde jaar gebruikte, is inmiddels verkocht doch deze wijkt – aldus belanghebbende – wat maatvoering betreft niet af van de bestelauto waarvan de foto’s zijn overgelegd. Ook de inrichting van beide bestelauto’s was – aldus nog steeds belanghebbende – nagenoeg gelijk. Enig relevant verschil is dat de bestelauto beschikte over vast gemonteerde schappen aan de beide zijwanden, terwijl de bestelauto met kenteken [2-TTT-00], in verband met een gewijzigde bedrijfsvoering, beschikt over schappen welke aan de zijwanden kunnen worden vastgesjord.

Ter zitting van het Hof van 9 januari 2014 heeft belanghebbende geloofwaardig verklaard dat hij vanwege de aard van zijn werkzaamheden al dertien jaar eenzelfde type bestelauto rijdt, te weten een verlengde en extra verhoogde bus. Op grond hiervan en de verder door belanghebbende ter zitting gegeven toelichting, – zoals opgenomen in het proces-verbaal – acht het Hof aannemelijk dat de overgelegde foto’s een goed beeld geven van de aard en inrichting van de in geschil zijnde bestelauto. Uit de tot de gedingstukken behorende afschriften van tekeningen met technische gegevens van een verlengde en extra verhoogde bestelauto type Mercedes Benz Sprinter 906, blijkt dat deze een lengte heeft van 7,345 meter, een hoogte van circa 3,00 meter en is voorzien van een verhoogd dak, achter de bestuurderscabine. Het Hof hecht eveneens geloof aan de verklaring van belanghebbende dat de laadruimte van de bestelauto is ingericht met vaste schappen aan de zijkanten ten behoeve van materialen en gereedschappen in verband met de te verrichten werkzaamheden. Uit de overgelegde foto’s blijkt verder dat op de auto de naam van de onderneming, voorzien van bedrijfslogo en telefoonnummer zijn vermeld en dat de bestelauto is voorzien van een schuifdeur aan de zijkant, en twee deuren aan de achterzijde. De laadruimte van de bestelauto (4,70 meter diep en circa 2,00 meter hoog) is speciaal geschikt voor het vervoeren van rollen kamerbreedtapijt en is daarmee afgestemd op de werkzaamheden binnen de onderneming.

Het Hof is van oordeel dat uit hetgeen is aangedragen is gebleken dat de bestelauto, gelet op de uiterlijke verschijningsvorm, de specifieke inrichting en de afmetingen moet worden aangemerkt als een bestelauto die door aard of inrichting uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt blijkt te zijn voor het vervoer van goederen. Daaraan doet niet af dat in de cabine plaats is voor het vervoer van meer personen dan enkel de chauffeur. De omstandigheid dat de bestelauto ook kan worden gebruikt voor privé-vervoer van goederen of personen sluit immers niet uit dat sprake is van een bestelauto in de hier bedoelde zin (vergelijk o.a. Hoge Raad 29 mei 2009, nr. 43 602, ECLI:NL:HR:2009:BB3475, BNB 2009/217 en Hoge Raad 13 juli 2012, nr. 11/05016, ECLI:NL:HR:2012:BX0920, BNB 2012/269). Het gelijk is in zoverre aan belanghebbende.

De stelling van belanghebbende dat de Inspecteur aan hem zou hebben toegezegd dat de bijtelling in alle gevallen beperkt zou blijven tot één auto te weten, de bestelauto met kenteken [00-YYY-0], acht het Hof – tegenover de gemotiveerde betwisting door de Inspecteur – door belanghebbende niet aannemelijk gemaakt. Zulks blijkt ook niet uit het rapport met de bevindingen van het boekenonderzoek, waar immers slechts wordt gesproken van het beperken van de correctie vanwege privégebruik auto tot één jaar, te weten het jaar 2010. Dit verhindert naar het oordeel van het Hof niet dat – indien ten aanzien van de bestelauto met kenteken [00-YYY-0] geen bijtelling kan of behoeft plaats te vinden – het de Inspecteur vrijstaat om, indien aan de vereiste voorwaarden wordt voldaan, ten aanzien van de in 4.6 vermelde bestelauto’s een correctie van wege privégebruik auto toe te passen, zeker nu de Inspecteur daarbij uitgaat van volgtijdig gebruik van die bestelauto’s.

Belanghebbende bestrijdt dat de onder 4.6 vermelde bestelauto’s hem in 2010 ter beschikking stonden. Ten aanzien van de bestelauto met kenteken [00-XX-XX], merkt het Hof op dat deze in de jaarstukken van belanghebbende over het jaar 2010 tot diens ondernemingsvermogen behoorde (zie 2.5 hiervoor), en dat belanghebbende niet heeft doen blijken dat daarmee op jaarbasis voor minder dan 500 kilometer voor privédoeleinden gebruik is gemaakt, zodat deze bestelauto – gelet op het bepaalde in artikel 3.20 Wet IB – geacht moet worden aan belanghebbende ook voor privédoeleinden ter beschikking te hebben gestaan. Ten aanzien van de bestelauto met kenteken [VV-VV-00] heeft de Inspecteur – tegenover de gemotiveerde betwisting door belanghebbende – niet aannemelijk gemaakt dat deze tot het ondernemingsvermogen van belanghebbende behoorde, danwel door of ten laste van de onderneming werd geleased of dat de kosten daarvan anderszins ten laste van de winst van belanghebbendes onderneming zijn gekomen, zodat niet aannemelijk is geworden dat die bestelauto belanghebbende in 2010 mede voor privédoeleinden ter beschikking heeft gestaan als bedoeld in artikel 3.20 van de Wet.

Omtrent het gebruik, de inrichting en de afmetingen van de bestelauto met kenteken [00-XX-XX] is ter zitting onvoldoende komen vast te staan om te kunnen komen tot het oordeel dat deze auto naar aard en inrichting uitsluitend of nagenoeg uitsluitend geschikt blijkt te zijn voor het vervoer van goederen. Ten aanzien van deze auto heeft belanghebbende geen kilometeradministratie bijgehouden. Alsdan dient op grond van artikel 3.20 van de Wet bij de vaststelling van de winst van belanghebbende rekening te worden gehouden met een bijtelling vanwege privégebruik auto. Nu belanghebbende noch de cataloguswaarde van deze auto noch het percentage van de bijtelling heeft bestreden, dient de bijtelling vanwege privégebruik voor deze auto voor het jaar 2010 – zoals de Inspecteur heeft berekend – te worden vastgesteld op € 3.150. Het beroep op interne compensatie – nu belanghebbende geen (geslaagd) beroep op gewekt vertrouwen heeft gedaan – slaagt derhalve in zoverre.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Derhalve is het hoger beroep gegrond voor zover het de vorenbedoelde vermindering van het nader vastgestelde belastbare inkomen betreft.