Uitspraken

Het verloop van de procedure is als volgt:

- de dagvaarding in hoger beroep d.d. 10 juni 2013, tevens houdende de grieven (met één productie),

- de memorie van antwoord (met 12 producties),

- het gehouden pleidooi waarbij pleitnotities zijn overgelegd en ter gelegenheid waarvan door [appellant] nog een productie (II) in het geding is gebracht en door [geïntimeerden] nog twee producties (13 en 14).

Na afloop van het pleidooi heeft het hof arrest bepaald.

Tegen de weergave van de vaststaande feiten in rechtsoverweging 2 (2.1 tot en met 2.10) van genoemd vonnis van 21 mei 2013 is geen grief ontwikkeld en ook anderszins is niet van bezwaren daartegen gebleken, zodat ook in hoger beroep van die feiten zal worden uitgegaan. Deze feiten, aangevuld met feiten die in hoger beroep zijn komen vast te staan, luiden als volgt.

- veroordeeld tot betaling van € 370.893,36, te vermeerderen net rente en kosten (vonnis

van 4 oktober 2012, rechtbank Amsterdam);

- veroordeeld tot verstrekking van alle relevante bescheiden ter zake de hiervoor onder 3.3.

- veroordeeld tot betaling van dwangsom van € 10.000,- per dag dat niet wordt voldaan aan

Op 4 april 2013 is het sub 3.6 genoemde beslag door de fiscus opgeheven. Op diezelfde dag heeft [appellant] ten laste van [geïntimeerden] de voorzieningenrechter van de rechtbank Amsterdam verlof gevraagd tot het leggen van conservatoir verhaalsbeslag, alsmede tot het aanstellen van een gerechtelijk bewaarder.
In het verzoekschrift heeft [appellant] onder meer het volgende gesteld:

- dat hij uit hoofde van de onder 3.5 bedoelde vonnissen een vordering op de dochter van

[geïntimeerden] heeft van € 740.89336:

- dat het onder 3.7. genoemde bedrag van € 247.544,07 ‘een onbetwiste en erkende

vordering betreft van de dochter van [geïntimeerden] op haar vader [geïntimeerde 1];

- dat deze vordering op grond van de Overeenkomst aan [appellant] is verpand en reeds

op 6 september 2012 openbaar is gemaakt aan [geïntimeerde 1];

- dat [appellant] op grond van die verpanding een vordering heeft op [geïntimeerden]

Uit hoofde van het op 4 april 2013 verstrekte beslagverlof heeft [appellant]

- op 4 april 2013 beslag doen leggen onder een vijftal banken, waaronder de hiervoor

genoemde ABN AMRO BANK N.V.;

- op 4 april 2013 beslag doen leggen op de appartementsrechten van [geïntimeerden]

betreffende de woning [adres];

- op 11 april 2013 beslag doen leggen op de in en rondom de woning voor beslag vatbare

roerende zaken van [geïntimeerden];

- op 2 mei 2013 de auto Peugeot 307 SW met kenteken [kenteken] van [geïntimeerden]

beslagen en in gerechtelijke bewaring gegeven,

Nadat de door [appellant] op 4 april 2013 gelegde beslagen door de voorzieningenrechter bij het vonnis van 21 mei 2013, waarvan beroep, waren opgeheven, heeft [appellant] op 22 mei 2013 executoriaal derdenbeslag doen leggen op de bankrekening bij de ABN AMRO BANK N.V. van [geïntimeerde 1] met rekeningnummer [bankrekeningnummer]. Partijen zijn vervolgens overeengekomen dat:

1. een bedrag van € 118.859,53 op de rekening van [appellant] zou worden overgemaakt en dat dat zou gelden als betaling van € 121.689,43;

2. de proceskosten ten bedrage van € 2.830,- ten laste van [appellant] door [geïntimeerden] zou worden behouden;

3. een bedrag van € 3.694,92 (dat de bank in het kader van de uitvoering van het conservatoire beslag had verrekend) buiten de discussie zou blijven.

Partijen hebben uitvoering gegeven aan deze regeling.

[geïntimeerden] hebben betoogd dat [appellant] geen belang en derhalve ook geen spoedeisend belang bij zijn vordering in hoger beroep heeft, omdat hun dochter de volledige hoofdsom die zij aan [appellant] schuldig was aan hem heeft voldaan.

[appellant] heeft dat betwist en heeft onder verwijzing naar diverse producties gesteld dat hij nog steeds een aanzienlijke vordering op de dochter van [geïntimeerden] heeft.
[appellant] heeft betoogd dat deze vordering wordt gedekt door een eerste pandrecht op vorderingen. [geïntimeerde 1] en zijn dochter hebben in november 2012 verklaard dat er sprake was van een vordering van de dochter op [geïntimeerde 1] van € 247.504,07 ter zake van gelden die de dochter op een ten name van [geïntimeerde 1] gestelde bankrekening had gestald. Ondanks openbaarmaking van het pandrecht heeft [geïntimeerde 1] zijn dochter in de gelegenheid gesteld de bankrekening voor een groot deel te plunderen, zo stelt [appellant]. [appellant] vordert afgifte van alle bankafschriften omdat [geïntimeerde 1] en zijn dochter weigeren daarin inzage te geven. Tevens vordert hij van [geïntimeerde 1] en diens echtgenote, met wie [geïntimeerde 1] in algehele gemeenschap van goederen is gehuwd, betaling van het aan het pandrecht onttrokken bedrag.

Voor zover de vordering strekt tot afgifte van stukken is het spoedeisend belang met de aard van de vordering gegeven. In zoverre kan [appellant] in zijn hoger beroep worden ontvangen. Voor zover de door [appellant] gevraagde voorziening strekt tot betaling van een geldsom geldt - zoals ook de voorzieningenrechter terecht heeft overwogen - het volgende. Een dergelijke vordering is in kort geding slechts toewijsbaar als het bestaan en de omvang van de vordering in voldoende mate aannemelijk zijn, terwijl uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening vereist is en het risico van onmogelijkheid van terugbetaling, bij afweging van de belangen van partijen, aan toewijzing niet in de weg staat. Hierna zal blijken of zulks het geval is.

[appellant] heeft zijn vordering om de door de voorzieningenrechter opgeheven conservatoire beslagen te laten herleven ter gelegenheid van het pleidooi ingetrokken. Dientengevolge behoeven de grieven 9 en 10 geen bespreking meer.

De grieven 2 tot en met 7 zijn alle gericht tegen het oordeel van de voorzieningenrechter dat de Overeenkomst nietig is zodat [appellant] zich jegens [geïntimeerden] niet op het in die Overeenkomst bedongen pandrecht kan beroepen. Deze grieven lenen zich voor een gezamenlijke bespreking.

Involge artikel 3:40 lid 1 BW is een rechtshandeling die door inhoud of strekking in strijd is met de goede zeden of de openbare orde, nietig.
Daarbij ziet de term 'strekking' in de eerste plaats op ook voor anderen (bij een overeenkomst: de wederpartij) te voorziene gevolgen van de rechtshandeling.
In de tweede plaats vallen onder het begrip 'strekking' de voor anderen kenbare motieven van de handelende.

De Overeenkomst die [appellant] met de dochter van [geïntimeerden] heeft gesloten is aangeduid als "Overeenkomst van geldlening". Een overeenkomst van geldlening is op zichzelf niet verboden, maar kan dat indirect door bijkomende omstandigheden naar haar strekking wel zijn.

Uit de considerans van de in het geding zijnde Overeenkomst (sub C en D) blijkt expliciet dat de overeenkomst wordt aangegaan om reden dat [appellant] sedert het najaar van 2005 werd belaagd door crediteuren waaronder een curator en de belastingdienst en dat [appellant] alle liquide middelen die hij heeft of zal verkrijgen - met een maximum van zes miljoen euro - aan de dochter van [geïntimeerden] ter beschikking zal stellen, welke zij dan hetzij op een bankrekening op haar naam zal stallen dan wel beleggen en of investeren op een door [appellant] aan te geven wijze.

Uit deze considerans blijkt onomwonden dat [appellant] geenszins de bedoeling had geld te lenen aan de dochter van [geïntimeerden], maar dat het doel van de Overeenkomst was om zijn liquide middelen buiten het bereik van zijn schuldeisers te brengen en daarover zelf de beschikking te houden. Nu de overeenkomst ten doel had de liquide middelen van [appellant] te onttrekken aan het verhaal van zijn schuldeisers, is de Overeenkomst naar het voorlopig oordeel van het hof door haar strekking in strijd met de goede zeden en daarmee nietig op grond van artikel 3:40 lid 1 BW. Immers, door de vermelding van de reden voor het aangaan van de Overeenkomst in de considerans, waren de bedoelingen die [appellant] met de Overeenkomst had en de gevolgen die de Overeenkomst voor de schuldeisers van [appellant] zou hebben ook kenbaar voor de dochter van [geïntimeerden]

[appellant] heeft benadrukt dat van een daadwerkelijke benadeling van crediteuren geen sprake is geweest. Ter gelegenheid van het pleidooi in hoger beroep heeft hij verklaard geen crediteuren te hebben of te hebben gehad. Wat daarvan ook zij, artikel 3:40 BW stelt de sanctie van nietigheid op een overeenkomst die naar haar strekking in strijd is met de goede zeden. Het artikel stelt niet de voorwaarde dat komt vast te staan dat er als gevolg van de overeenkomst ook daadwerkelijk benadeling van crediteuren heeft plaatsgevonden.

Nu de Overeenkomst naar het voorlopig oordeel van het hof nietig is, ontbeert ook het in die Overeenkomst opgenomen pandrecht, dat immers gezien het bepaalde in de considerans van de Overeenkomst sub E alsmede het bepaalde in artikel 6 van de Overeenkomst onverbrekelijk samenhangt met de overeengekomen "geldlening", een geldige titel. Er is mitsdien nooit een geldig pandrecht gevestigd (artikel 3:239 BW en art. 3:98 BW juncto 3:84 BW).

Het hof onderschrijft dan ook het oordeel van de voorzieningenrechter dat [appellant] zich jegens [geïntimeerden] niet op het in de Overeenkomst bedongen pandrecht kan beroepen en derhalve evenmin aanspraak kan maken op afgifte van bankafschriften.
De omstandigheid dat de voorzieningenrechters in de tussen [appellant] en de dochter van [geïntimeerden] gevoerde kort gedingen niet tot hetzelfde oordeel zijn gekomen, kan aan 's hofs oordeel niet afdoen. Zoals [appellant] zelf ook vaststelt hebben die uitspraken immers geen kracht van gewijsde tussen [appellant] en [geïntimeerden]

De grieven 2 tot en met 7 falen.

Het falen van deze grieven brengt mee dat ook grief 1 - die inhoudt dat de voorzieningenrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat de geldvordering van [appellant] in dit kort geding niet voor toewijzing in aanmerking komt - vergeefs is voorgedragen.

De grieven 8 en 11 die zijn gericht tegen de door de voorzieningenrechter uitgesproken proceskostenveroordeling in conventie en in reconventie volgen het lot van de voorgaande grieven.

Grief 12 heeft naast de overige grieven geen zelfstandige betekenis en behoeft daarom geen bespreking meer.

Nu alle grieven falen, zal het vonnis van de voorzieningenrechter van de rechtbank Midden-Nederland, locatie Lelystad, van 21 mei 2013 waarvan beroep worden bekrachtigd. [appellant] zal als de in het ongelijk te stellen partij worden veroordeeld in de kosten van het hoger beroep. Deze kosten worden voor zover gevallen aan de zijde van [geïntimeerden] tot aan deze uitspraak wat het geliquideerd salaris voor de advocaat betreft begroot op € 7.896,- (3 punten, tarief V € 2.632 per punt).