Uitspraken

Gelet op de datum van ontvangst van het hoger beroepschrift dient het Hof te onderzoeken of het hoger beroepschrift voor het einde van de beroepstermijn ter post is bezorgd. Op grond van de artikelen 6:7 tot en met 6:9 van de Algemene wet bestuursrecht (hierna; de Awb) bedraagt de termijn van het indienen van een beroepschrift zes weken. Dit betekent dat de termijn voor het indienen van het hoger beroepschrift eindigde op 25 december 2012. Op grond van artikel 1 van de Algemene Termijnenwet (hierna; de ATW) wordt de termijn, indien deze eindigt op een algemeen erkende feestdag, verlengd tot de eerst volgende dag die niet een zaterdag, zondag of algemeen erkende feestdag is. Het voorgaande betekent dat de termijn voor het indienen van het hoger beroepschrift, na toepassing van de ATW, eindigde op 27 december 2012.

Uit de stukken van het geding en het verhandelde ter zitting blijkt dat belanghebbende het hoger beroep in alle aan de orde zijnde zaken heeft ingesteld bij appelschrift, d.d. 24 december 2012. Dit appelschrift is door het Hof ontvangen op 3 januari 2013 en door de griffier van het Hof van een stempel met die datum voorzien. Mitsdien is het appelschrift ontvangen na ommekomst van de hogerberoepstermijn. Wel is het ontvangen binnen een week na het einde van deze termijn. Bij verzending per post is een beroepsschrift tijdig ingediend indien het voor het einde van de termijn ter post is bezorgd, mits het niet later dan een week na afloop van de termijn is ontvangen. Belanghebbende heeft gesteld dat hij de desbetreffende appelschriften op 24 december 2012 ter post besteld heeft. De Inspecteur heeft dat bestreden.

Belanghebbende heeft in hoger beroep opnieuw gesteld dat de activiteiten die hij ontplooit onder de naam [C] in de onderhavige jaren een werkzaamheid vormen in de zin van artikel 3.90 van de Wet inkomstenbelasting 2001 (hierna: de Wet). Voorts wenst belanghebbende voor deze jaren in aanmerking te komen voor zelfstandigenaftrek. Nu op grond van het bepaalde in artikel 3.76, eerste lid, van de Wet zelfstandigen aftrek uitsluitend aan ondernemers kan toekomen is, zo de activiteiten van belanghebbende al zouden kwalificeren als een bron van inkomen, belanghebbende hooguit te kwalificeren als resultaatgenieter, zodat hij reeds daarom niet voor zelfstandigenaftrek in aanmerking kan komen.

Voordat de bedoelde activiteiten van belanghebbende fiscaalrechtelijk kunnen worden benoemd, dient eerst vast te worden gesteld of deze activiteiten een bron van inkomen vormen. Belanghebbendes standpunt impliceert dat hij zich op het standpunt stelt dat zulks het geval is.

Een voordeel kan slechts inkomen zijn indien er een bepaalde bron aan ten grondslag ligt. Volgens vaste jurisprudentie (vergelijk Hoge Raad 3 maart 1954, nr. 11.683, onder meer gepubliceerd in BNB 1954/125 en Hoge Raad 1 februari 2002, nr. 36.238, onder meer gepubliceerd in BNB 2002/128c*) worden als uitgangspunt de volgende drie algemene voorwaarden gesteld aan een bron van inkomen: deelname aan het economische verkeer, het (subjectieve) oogmerk om voordeel te behalen, en de (objectieve) verwachting dat het voordeel redelijkerwijs kan worden behaald.

Naar het oordeel van de rechtbank rust op belanghebbende, tegenover de gemotiveerde betwisting daarvan door de Inspecteur, de last om zodanige feiten en omstandigheden aannemelijk te maken dat in de jaren 2006, 2007, 2008 en 2009 ten aanzien van belanghebbendes activiteiten onder de naam [C] sprake was van een objectieve (toekomstige) verwachting dat de opbrengsten ter zake van deze activiteiten de kosten ervan (zullen) overtreffen. Naar het oordeel van de rechtbank heeft belanghebbende niet aan deze bewijslast voldaan. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

Gelet op de in de aangiften vermelde bedragen aan opbrengsten en kosten (…) oordeelt de rechtbank dat de kosten die verband houden met de activiteiten van belanghebbende in de jaren 2006 tot en met 2009 ruimschoots de opbrengsten overtreffen. Belanghebbende heeft hierover verklaard uit sociale overwegingen te handelen en daarom, ondanks dat de kosten hoger zijn dan de opbrengst, geen hogere tarieven in rekening te willen brengen (…). De rechtbank overweegt dat dergelijke - ideële - motieven, hoe goed ook, niet - zonder meer - leiden tot de conclusie dat sprake is van een objectieve voordeelverwachting, en zelfs eerder het tegenovergestelde met zich meebrengen. In het licht van het voorgaande heeft belanghebbende, naar het oordeel van de rechtbank, met hetgeen hij heeft gesteld niet aannemelijk gemaakt dat sprake is van een objectieve voordeelverwachting. Indien en voor zover alsnog aan belanghebbende uitbetaling zou volgen van de (…) vorderingen op Aegon en Avéro (provisies), leidt dit, naar het oordeel van de rechtbank, niet tot een andere conclusie, nu niet aannemelijk is geworden dat deze voortvloeien uit de in het geding zijnde activiteiten.

Voorts wijst belanghebbende er nog op dat hij ondernemer is voor de omzetbelasting. De rechtbank oordeelt dat belanghebbendes grief op dit punt faalt. De rechtbank overweegt daartoe dat het enkele ondernemerschap voor de omzetbelasting onvoldoende is om aan de voorwaarden voor een bron van inkomen (…) te voldoen. Voor zover belanghebbende stelt dat nu hij ondernemer is voor de omzetbelasting, hij ook ondernemer is voor de inkomstenbelasting, faalt dit eveneens, nu voor het ondernemerschap voor de Wet op de omzetbelasting 1968 en dat voor de Wet op de inkomstenbelasting (hierna: Wet IB) niet dezelfde voorwaarden gelden.

Het voorgaande leidt de rechtbank tot de conclusie dat er geen sprake is van een bron van inkomen. De Inspecteur heeft derhalve terecht geen verlies uit onderneming of negatief ROW in aanmerking genomen en - reeds om deze reden - terecht de toepassing van de zelfstandigenaftrek geweigerd. (…)“

Naar het oordeel van het Hof, heeft de Rechtbank met haar hiervoor – onder 4.6 – aangehaalde rechtsoverwegingen op goede gronden een juiste beslissing genomen. Nu belanghebbende in hoger beroep geen nieuwe feiten en omstandigheden naar voren heeft gebracht, noch zijn grieven heeft aangevuld, beslist het Hof dienovereenkomstig.

Indien en voor zover belanghebbende heeft beoogd met zijn grieven in hoger beroep ook de geweigerde giftenaftrek (zoals die zijn gevraagd in de aangifte IB/PVV 2008) te bestrijden, overweegt het Hof nog het volgende.

Ingevolge artikel 6.32 van de Wet IB worden twee soorten giften onderscheiden: periodieke giften en andere giften. Onder giften wordt volgens artikel 6.33, aanhef en onderdeel a, van de Wet IB verstaan: bevoordelingen uit vrijgevigheid en verplichte bijdragen waar geen directe tegenprestatie tegenover staat. Ingevolgde artikel 6.34 van de Wet IB wordt onder periodieke giften verstaan: giften in de vorm van vaste en gelijkmatige periodieke uitkeringen die eindigen bij overlijden, aan instellingen en verenigingen. Ingevolge artikel 6.35 van de Wet IB wordt onder andere giften verstaan: giften aan instellingen.

Onder instelling wordt volgens artikel 6.33, aanhef en onder b, van de Wet IB - kort gezegd - verstaan de ANBI-instellingen. Ingevolge artikel 6.33, tweede lid, van de Wet IB geschiedt het aanmerken van een ANBI-instelling - kort gezegd - op verzoek van de desbetreffende instelling. De inspecteur beslist op het verzoek bij voor bezwaar vatbare beschikking eventueel onder door hem te stellen voorwaarden.

De door de Inspecteur gecorrigeerde giften in de aangifte IB/PVV 2008 betreffen giften aan de Stichting. De Stichting heeft geen verzoek gedaan om te worden aangemerkt als een algemeen nut beogende instelling (ANBI) en is niet bij beschikking aangemerkt als ANBI (…). Gelet op het voorgaande is de Stichting, naar het oordeel van de rechtbank, geen ANBI-instelling als bedoeld in artikel 6.33, aanhef en onder b, van de Wet IB, zodat de aan de Stichting gedane giften niet aftrekbaar zijn. Dat de Stichting geen verzoek heeft gedaan om te worden aangemerkt als een ANBI omdat, naar de rechtbank belanghebbende begrijpt, er dan mensen van buiten de familie betrokken zouden moeten worden bij de stichting, kan belanghebbende niet baten, omdat deze motieven onverlet laten dat niet wordt voldaan aan de voorwaarden voor aftrek. (…).

Nu de Inspecteur het inkomen van belanghebbende terecht heeft gecorrigeerd (…) en belanghebbende geen afzonderlijke grieven heeft aangevoerd tegen de hoogte van de drempel voor giften (…), heeft de Inspecteur gelet op het voorgaande, naar het oordeel van de rechtbank, de aftrek van giften terecht beperkt tot een bedrag van € 2.182. (…)”.

Naar het oordeel van het Hof, heeft de Rechtbank ook met haar hiervoor – onder 4.9 – aangehaalde rechtsoverwegingen op goede gronden een juiste beslissing genomen. Nu belanghebbende in hoger beroep ook dienaangaande geen nieuwe feiten en omstandigheden naar voren heeft gebracht, noch zijn grieven heeft aangevuld, beslist het Hof dienovereenkomstig.

Het hoger beroep wordt geacht mede betrekking te hebben op de heffingsrente. Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente aangevoerd. Nu het Hof ook overigens niet is gebleken dat de bepalingen met betrekking tot de heffingsrente onjuist zijn toegepast, is het beroep ook in zoverre ongegrond.