Uitspraken

Partijen houdt verdeeld of de inspecteur terecht antidumpingrecht heeft geheven. Meer specifiek houdt partijen verdeeld of Verordening 501/2013 ook betrekking heeft op rijwielen waarvoor de inspecteur niet het bewijs heeft geleverd dat deze van Chinese oorsprong zijn en – zo deze vraag bevestigend moet worden beantwoord – of Verordening 875/2012 en Verordening 501/2013 geldig zijn. De rechtbank heeft beide vragen bevestigend beantwoord. Het Hof sluit zich bij dit oordeel van de rechtbank aan en overweegt ter zake als volgt.

Uit de titel (zie onderdeel 4 van deze uitspraak), uit punt 116 van de preambule en uit artikel 1, eerste lid, van Verordening 501/2013 volgt dat het definitieve antidumpingrecht dat bij Verordening 990/2011 is ingesteld op de invoer van rijwielen van oorsprong uit de Volksrepubliek China wordt uitgebreid tot de invoer van rijwielen verzonden uit, onder andere, Sri Lanka. Verordening 501/2013 zou zinledig zijn indien belanghebbende wordt gevolgd in haar stelling dat deze verordening enkel betrekking heeft op rijwielen waarvan door de inspecteur wordt aangetoond dat deze van Chinese oorsprong zijn. Indien de inspecteur dat bewijs kan leveren, is het antidumpingrecht immers reeds verschuldigd op grond van Verordening 990/2011, zodat van enige uitbreiding van de werking van het antidumpingrecht dan geen sprake is.

Belanghebbende heeft ter zitting betoogd dat de Verordeningen 875/2012 en 501/2013 (hierna tezamen: de verordeningen) ongeldig zijn indien een importeur op grond van de verordeningen niet de mogelijkheid heeft om tegenbewijs te leveren ten aanzien van de oorsprong van de rijwielen. Naar ’s Hofs oordeel regarderen de verordeningen evenwel enkel de herkomst van de goederen en niet de oorsprong. Ook indien vast zou komen te staan dat de goederen niet van Chinese oorsprong zijn, is het antidumpingrecht op grond van de verordeningen verschuldigd. Uitzonderingen op het door de verordeningen ingestelde antidumpingrecht zijn enkel mogelijk in de vorm van een vrijstelling van de producent/exporteur op de voet van artikel 13, vierde lid, van de Basisverordening. [producent B] , producent van de door eiseres ingevoerde rijwielen, heeft om vrijstelling verzocht (punten 21 en 22 van Verordening 501/2013), maar heeft deze niet gekregen. Uit de preambule bij Verordening 501/2013 kan worden afgeleid dat de reden van afwijzing van het verzoek om vrijstelling is gelegen in intrekking van het verzoek (punt 36) of onvoldoende medewerking (punten 37 en 39). Desgevraagd heeft de gemachtigde van belanghebbende ook ter zitting in hoger beroep verklaard de exacte reden van afwijzing niet te kennen. [producent B] heeft, anders dan andere producenten/exporteurs (vgl. Gerecht 19 maart 2015, zaak T-412/13 (Chin Haur Indonesia, PT) en zaak T-413/13 (City Cycle Industries), berust in de weigering van de vrijstelling. Naar ’s Hofs oordeel is daarmee geen sprake van een wettelijke regeling die voor de marktdeelnemers een onmogelijkheid tot het leveren van tegenbewijs betekent. Die mogelijkheid bestaat, doch de producent/exporteur heeft er geen gebruik van gemaakt. Deze handelwijze van haar producent/exporteur komt voor rekening van belanghebbende.

Ter onderbouwing van haar stelling dat de verordeningen ongeldig zijn, heeft belanghebbende aangevoerd dat deze strijdig zijn met de Basisverordening (Verordening 1225/2009) omdat (1) in wezen sprake is van een fictiebepaling die er toe leidt dat antidumpingrecht wordt geheven van goederen die niet van Chinese oorsprong zijn, (2) omdat niet de in artikel 2 van de Basisverordening voorgeschreven procedure is gevolgd om vast te stellen of sprake is van dumping vanuit Sri Lanka en (3) omdat het heffen van een antidumpingrecht bij een niet-meewerkende exporteur verder gaat dan artikel 18 van de Basisverordening toelaat.

Naar ’s Hofs oordeel is geen sprake van een fictiebepaling in de door belanghebbende bedoelde zin, omdat in de verordeningen wordt aangeknoopt bij het land van verzending (herkomst) en niet bij het land van oorsprong. De verordeningen zijn bovendien geheel in overeenstemming met doel en opzet van de Basisverordening. In punt 22 van de preambule van de Basisverordening is verwoord dat in WTO-verband geen afspraken zijn gemaakt over de vaststelling van maatregelen ter voorkoming van ontwijking van ingestelde antidumpingrechten. De Europese Unie heeft in artikel 13 van de Basisverordening zelfstandig voorzien in een regeling om ontwijking van antidumpingrechten te bestrijden. Een op deze bepaling gebaseerde uitbreiding van een definitief antidumpingrecht ter voorkoming van ontwijking kan niet gelijk worden gesteld met het instellen van een nieuw antidumpingrecht, zodat – anders dan belanghebbende heeft betoogd – geen vaststelling van dumping op de voet van artikel 2 van de basisverordening behoeft plaats te vinden. Zulks volgt onder andere uit het arrest HvJ EU 6 juni 2013, zaak C‑667/11, Paltrade EOOD, punt 28 (ECLI:EU:C:2013:368):

In het kader van een procedure wegens ontwijking op de voet van artikel 13 van de Basisverordening is – afgezien van de onder 5.3 genoemde mogelijkheid van vrijstelling – geen plaats is voor een individuele behandeling van producenten. Deze procedure is er immers enkel op gericht de rechten die de Raad aanvankelijk bij de ontweken verordening heeft opgelegd (48,5%) uit te breiden tot de betrokken invoer, maar leidt niet tot de instelling van nieuwe rechten die zijn vastgesteld op basis van een berekening van de dumpingmarge en schade die kunnen worden toegerekend aan de invoer van de marktdeelnemers die de maatregelen hebben ontweken (vgl. Gerecht 16 januari 2014, zaak T-385/11, BP Products North America Inc, punt 176; ECLI:EU:T:2014:7).

Uit het vorenoverwogene volgt dat de omstandigheid dat vanuit Sri Lanka mogelijk ook rijwielen naar de Europese Unie worden geëxporteerd die van Sri Lankaanse oorsprong zijn, niet in de weg staat aan uitbreiding van het definitieve antidumpingrecht op rijwielen van oorsprong uit China met rijwielen verzonden uit Sri Lanka. Het Hof ziet in hetgeen belanghebbende op dit punt heeft aangevoerd geen grond om prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie te stellen over de geldigheid van de verordeningen.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is en dat de uitspraak van de rechtbank dient te worden bevestigd.