Uitspraken

In dit kort geding vordert [appellant], voor zover hier van belang, onder I, doorbetaling van loon van € 10.181,33 bruto per maand vanaf 1 juli 2013 tot de datum waarop de arbeidsovereenkomst met QlikTech op rechtsgeldige wijze zal zijn beëindigd. Onder II en III vordert hij dat QlikTech zal worden veroordeeld tot de betaling per maand van een bonus van € 8.570,= bruto en de bijdrage in de ziektekosten van € 140,=, alsmede, onder VI, tot continuering van alle verzekeringen en regelingen, waaronder in ieder geval de pensioenregeling, het aandelenprogramma en de optieregelingen en alle daarmee samenhangende regelingen en, onder VII, tot nakoming van alle arbeidsvoorwaarden uit hoofde van de arbeidsovereenkomst tussen partijen, totdat de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig zal zijn geëindigd. QlikTech heeft deze vorderingen in de eerste plaats bestreden met de stelling dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen met ingang van 1 juli 2013 met wederzijds goedvinden is geëindigd. De kantonrechter heeft dit verweer gehonoreerd en de vermelde vorderingen daarom afgewezen.

De grieven 2, 3 en 4 keren zich tegen die beslissing met de klacht dat de kantonrechter ten onrechte voorlopig heeft geoordeeld dat uit de onder de feiten vermelde en geciteerde mailwisseling blijkt dat partijen overeenstemming hebben bereikt over het einde van de arbeidsovereenkomst per 1 juli 2013.

De grieven treffen doel. In de e-mail van de juridisch adviseur van [appellant] van 29 mei 2013 te 16.06 uur wordt weliswaar opgemerkt dat het verheugend is dat partijen overeenstemming hebben bereikt over de voorwaarden van een beëindiging van de arbeidsovereenkomst, maar uit het vervolg van de e-mail blijkt dat [appellant] de door QlikTech toegezonden vaststellingsovereenkomst op onderdelen gewijzigd wilde zien. Van een volledige wilsovereenstemming tussen partijen was toen derhalve (nog) geen sprake. Per e-mail van 31 mei 2013 deelde de advocaat van QlikTech in reactie op de e-mail van de juridisch adviseur van 29 mei 2013 mee dat daarop “na het weekend” zou worden teruggekomen. Bij e-mail van 4 juni 2013 te 14.15 uur heeft de advocaat van QlikTech dat vervolgens gedaan. De advocaat van QlikTech deelt daarin mee niet in te stemmen met de vergoeding van € 140.000,= bruto die [appellant] wenste te ontvangen en hij wilde “(…) er geen misverstand over laten bestaan” dat als [appellant] daaraan toch zou vasthouden, “dit alsnog een deal breker is”. Deze mededeling kan naar het voorlopig oordeel van het hof niet anders kan worden verstaan dan als een afwijzing van het voorstel van [appellant] tot aanpassing van de vaststellingsovereenkomst op het door hem vermelde punt van de ontslagvergoeding. Een aanbod vervalt doordat het wordt verworpen (artikel 6:221 lid 2 Burgerlijk Wetboek). Die situatie deed zich hier voor. Door de verwerping van het voorstel van [appellant] tot wijziging van de vaststellingsovereenkomst, verviel zijn aanbod. QlikTech kon daarom niet meer op 11 juni 2013 alsnog instemmen met een aan [appellant] te betalen ontslagvergoeding van € 140.000,=, wat verder zij van de redenen die QlikTech daarvoor mocht hebben gehad. Uit het voorgaande kan voorshands niet anders worden geconcludeerd dat partijen geen overeenstemming hebben bereikt over de voorwaarden van een beëindiging van de arbeidsovereenkomst en dat die overeenstemming ook niet later, door de e-mail van de advocaat van QlikTech van 11 juni 2013, alsnog tot stand is gekomen. Grief 3 klaagt er overigens ook terecht over dat de kantonrechter de oprichting door [appellant] van een ‘stamrecht B.V.’ en de uitbetaling door QlikTech van € 140.000,= (aan die B.V.) “eveneens” wijzen op het bestaan van wilsovereenstemming tussen partijen. Uit de overgelegde correspondentie blijkt genoegzaam dat [appellant] slechts onder - telkenmale herhaald - protest opgave heeft gedaan van het rekeningnummer van de stamrecht B.V. ten behoeve waarvan de storting door QlikTech van de ontslagvergoeding kon worden gedaan.

Het voorgaande brengt mee dat alsnog beoordeeld moet worden of de vorderingen van [appellant] onder I tot en met III en VI en VII in dit kort geding kunnen worden toegewezen.

Bij de vordering onder I tot doorbetaling van het loon heeft [appellant] naar het oordeel van het hof gelet op de aard daarvan voldoende spoedeisend belang. Het verweer van QlikTech dat niet gezegd kan worden dat [appellant] verstoken is van financiële middelen omdat hem de beëindigingsvergoeding van € 140.000,= is uitbetaald, miskent dat uit zijn standpunt voortvloeit dat dit bedrag hem niet toekomt. Geen doel treft voorts het verweer dat [appellant] zich niet beschikbaar heeft gehouden om de bedongen arbeid te verrichten. Uit de e-mail van zijn advocaat van 21 juni 2013 volgt het tegendeel. Dat [appellant] een (eigen) onderneming heeft opgericht en daarvoor werkzaamheden verricht brengt behoudens bijkomende omstandigheden die niet zijn gesteld of gebleken niet mee dat geen bereidheid meer bestaat de bedongen arbeid te verrichten. De vordering onder I zal worden toegewezen.

QlikTech heeft zich tegen de vordering onder II, tot betaling van de maandelijkse bonus van € 8.570,=, verweerd met de stelling dat de bonus afhankelijk was gesteld van het behalen van resultaten die zowel individueel als op bedrijfsniveau moeten worden gerealiseerd en dat [appellant] zijn individuele doelstellingen niet gehaald heeft doordat hij al vanaf 1 april 2013 geen werkzaamheden verricht. Aan de vordering tot doorbetaling van de bonus kan dat echter niet in de weg staan. Door hem op non-actief te stellen is [appellant] immers niet in de gelegenheid gesteld zijn doelstellingen te behalen en na 1 juli 2013 heeft QlikTech hem niet tot het werk toegelaten omdat zij de naar ’s hof voorlopig oordeel onjuiste mening was toegedaan dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen met wederzijds goedvinden was geëindigd. QlikTech heeft niet betwist dat aan [appellant] een maandelijkse bonus van gedurende drie jaren voor 1 juli 2013 gemiddeld € 8.570,= werd betaald. De bonus is een variabel, maar wel vast overeengekomen loonbestanddeel en voldoende aannemelijk is dat [appellant] voor zijn levensonderhoud mede van deze bonus afhankelijk is, waarmee ook de spoedeisendheid van deze vordering gegeven is. QlikTech heeft geen informatie verschaft aangaande het inkomen van [appellant] uit hoofde van zijn nieuwe onderneming waaruit het tegendeel valt af te leiden. Ook vordering onder II zal worden toegewezen.

Met betrekking tot de vordering onder III tot betaling van de bijdrage in de ziektekosten ad € 140,= per maand, geldt mutatis mutandis hetgeen is overwogen met betrekking tot de loonvordering. Ook deze vordering, die het hof gelet op de aard voldoende spoedeisend acht, is toewijsbaar.

Ter toelichting op de vordering onder VI heeft [appellant] onder meer opgemerkt dat hij deelneemt aan de pensioenregeling van QlikTech. Hoewel QlikTech zich tegen dit onderdeel van de vorderingen slechts heeft verweerd met de stelling dat de arbeidsovereenkomst met ingang van 1 juli 2013 is geëindigd en QlikTech daarin voorshands niet kan worden gevolgd, zal een veroordeling van QlikTech om [appellant] toegelaten te houden tot de pensioenregeling totdat de arbeidsovereenkomst rechtsgeldig is beëindigd niet worden toegewezen omdat een veroordeling daartoe te onbepaald is. Ook de vorderingen tot continuering van “het aandelenprogramma” en “de optieregelingen” zijn te onbepaald om te kunnen worden toegewezen, nog daargelaten dat [appellant] zijn spoedeisend belang daarbij onvoldoende heeft toegelicht. Een en andere geldt ook vordering VII. De vorderingen VI en VII zullen worden afgewezen.

[appellant] heeft onder IV gevorderd dat QlikTech zal worden veroordeeld tot betaling van € 13.961,00 bruto aan achterstallige bonussen over de periode van 1 april 2013 tot en met 30 juni 2013, althans een in goede justitie te bepalen bedrag. De kantonrechter heeft overwogen dat die vordering moet worden geweigerd omdat, gelet op de bestrijding door QlikTech, nader onderzoek is vereist, waartoe deze procedure (de kantonrechter bedoelt de onderhavige kort geding procedure) zich niet leent.

Tegen deze beslissing richt zich grief 5. De grief treft doel. QlikTech heeft geen ander verweer gevoerd dan dat zij geen bonus aan [appellant] verschuldigd is omdat hij reeds sinds 1 april 2013 geen werkzaamheden meer voor QlikTech verricht. Dat verweer is ontoereikend om de redenen die zijn uiteengezet onder 3.7. Het verweer van QlikTech dat [appellant] inmiddels een eigen onderneming heeft opgezet en dat aangenomen mag worden dat hij daarmee een inkomen geniet, faalt, omdat de bonusbetaling een periode in het verleden betreft. QlikTech heeft overigens niet aangevoerd dat die bonus niet gemiddeld per maand € 8.570,= heeft bedragen. De vordering onder IV is derhalve eveneens toewijsbaar.

Onder V heeft [appellant] gevorderd dat QlikTech zal worden veroordeeld tot betaling van € 13.526,89 bruto wegens optieschade. De vordering heeft de kantonrechter afgewezen op de grond dat [appellant] met (artikel 5 in) de vaststellingsovereenkomst een regeling heeft getroffen met betrekking tot die optierechten. Zoals hiervoor is overwogen, is naar het voorlopig oordeel van het hof geen overeenstemming tussen partijen bereikt over de vaststellingsovereenkomst. Grief 6 klaagt er dus terecht over dat de kantonrechter de vordering op die grond heeft afgewezen.

[appellant] heeft deze vordering als volgt toegelicht. Door het handelen van QlikTech is [appellant] de mogelijkheid ontnomen om de op 5 augustus 2013 en 7 september 2013 vrijgevallen opties uit te oefenen. Deze vrijgevallen opties vertegenwoordigden een waarde van in totaal USD 18.065,17, dit is in euro’s € 13.526,89. [appellant] vordert een voorschot op de door hem geleden schade ter hoogte van dit bedrag wegens het niet kunnen uitoefenen van de aan hem toegekende opties van 5 augustus 2013 en 7 september 2013. Tegen toewijzing van deze vordering heeft QlikTech allereerst aangevoerd dat de optieovereenkomst is gesloten tussen [appellant] en Qlik Technologies Inc. en dat [appellant] zich tot deze vennootschap moet wenden indien hij meent nog aanspraken te hebben uit hoofde van de optieovereenkomst. Dit verweer miskent dat de opties aan [appellant], zoals hij ook stelt en QlikTech niet heeft weersproken, zijn toegekend door QlikTech als werkgeefster van [appellant] en dat niet relevant is dat de opties aandelen betreffen in Qlik Technologies Inc. De vordering strekt ook niet tot nakoming maar is gegrond op de omstandigheid dat QlikTech in haar verplichtingen als werkgeefster tekort is geschoten. QlikTech heeft voorts naar voren gebracht dat de verhouding tussen QlikTech en [appellant] beheerst wordt door de finale kwijting uit de vaststellingsovereenkomst zodat [appellant] geen aanspraken meer heeft op QlikTech. Zoals hiervoor is overwogen, faalt naar ’s hofs voorlopige oordeel het beroep van QlikTech op het bestaan van een vaststellingsovereenkomst en daarmee ook het beroep op de finale kwijting die daarin is gegeven. QlikTech heeft niet weersproken dat de schade die [appellant] lijdt doordat hij de opties op de bovengenoemde data niet heeft kunnen uitoefenen door handelen van QlikTech de omvang heeft die [appellant] heeft berekend. Het verweer van QlikTech dat [appellant] geen spoedeisend belang bij toewijzing van de vordering heeft omdat hij een eigen onderneming heeft, acht het hof om de reden die onder 3.6 slot is vermeld onvoldoende onderbouwd. Naar zijn aard heeft ook deze vordering betrekking op een aan [appellant] toekomende beloning waarvan aannemelijk is dat hij die nodig heeft om in het levensonderhoud te voorzien. Ook de onderhavige vordering zal het hof thans toewijzen.

[appellant] heeft onder VIII gevorderd dat QlikTech zal worden veroordeeld tot betaling van de wettelijke verhoging over de onder I, II, III en IV gevorderde posten. Over deze posten is met uitzondering van post III (aangezien de bijdrage in de ziektekosten niet als loon in de zin van artikel 7:625 BW kan worden aangemerkt) de wettelijke verhoging toewijsbaar, maar het hof ziet aanleiding deze verhoging te matigen tot 20%. De onder IX gevorderde wettelijke rente is als niet bestreden toewijsbaar over de toe te wijzen posten onder I tot en met V en de daarover toegewezen wettelijke verhoging.

De vordering tot vergoeding van buitengerechtelijke incassokosten zal worden afgewezen omdat [appellant] onvoldoende aannemelijk heeft gemaakt andere kosten te hebben gemaakt dan die welke in verband met de voorbereiding van gedingstukken en ter instructie van de zaak zijn gemaakt en om die reden onder de proceskosten vallen.