Uitspraken

Op 21 mei 2008 heeft op bevel van de officier van justitie de uitlevering plaatsgevonden van de inhoud van drie safeloketten in de Rabobankkantoren in [plaats] en [plaats]. Het betroffen onder meer safeloket nr. [*] in [plaats], waarin een geldbedrag van € 67.400 is aangetroffen en safeloket nr. [*] in [plaats], waarin een geldbedrag van € 50.000 is aangetroffen. Deze safeloketten behoren toe aan eiseres en haar echtgenoot.

Eiseres heeft ten aanzien van deze geldbedragen het volgende verklaard:

Verweerder heeft geconstateerd dat de omzet en contante ontvangsten die op de in 2.5 genoemde usb-stick staan vermeld niet overeen komen met de bedragen die op de door eiseres bijgehouden Excel-bladen voorkomen.

Eiseres heeft tijdens het boekenonderzoek ten aanzien van deze verschillen het volgende verklaard:

Op de onder de noemer “Verkoop” vermelde bedragen van de usb-stick heeft verweerder de zogenoemde chi-kwadraattoets toegepast. De toets is toegepast op ééntallen (euro’s), tientallen en honderdtallen van 547 getallen. De uitkomst van de toets op de ééntallen bedraagt 7,46, de uitkomst op de tientallen bedraagt 4,19 en de uitkomst op de honderdtallen bedraagt 4.

Voorts heeft verweerder tijdens het boekenonderzoek een schrijfblok aangetroffen waarop alcoholhoudende dranken zijn gerubriceerd. Boven de rubrieken staat veelal vermeld hoeveel glazen uit een fles of liter gaan. Achter de verschillende soorten alcohol is steeds een getal geschreven. Eiseres heeft op 7 oktober 2008 verklaard dat de aantekeningen in het schrijfblok betrekking hebben op bestellijsten van dranken die besteld dienen te worden. Verweerder heeft de op het schrijfblok vermelde getallen vergeleken met de verkochte aantallen glazen/flessen alcoholhoudende dranken die in het geheugen van de kassa voor 2007 zijn vermeld en daarbij geconstateerd dat de aantallen die op het schrijfblok staan vermeld veelal hoger zijn dan de in het geheugen van de kassa vermelde aantallen.

Verder heeft verweerder aan de hand van overzichten van de leveranciers van de VOF het aantal ingekochte flessen alcoholhoudende drank in 2007 bepaald en die aantallen vergeleken met de aantallen die volgens het geheugen van de kassa in 2007 zijn verkocht. Daarbij heeft verweerder geconstateerd dat in 2007 bepaalde dranken verkocht zijn die volgens de overzichten van de leveranciers niet in 2007 zijn ingekocht. Verweerder heeft geen voorraadlijsten bij de VOF aangetroffen.

Op de Excel-lijsten van de usb-stick staat onder de uitgaven voor de maanden september 2006, december 2006, april 2007, september 2007, maart 2008 en april 2008 “zwart alcoholische drank” vermeld met daarachter een bedrag. Ook komen op de usb-stick de omschrijvingen “zwart koffie” en “zwart vlees” voor.

Tijdens een controle van de Arbeidsinspectie op 18 september 2006 zijn drie personen werkend aangetroffen in het bedrijf van de VOF, terwijl zij onrechtmatig in Nederland bleken te verblijven. Deze personen hebben de volgende namen opgegeven: [A], [B] en [C]. Verweerder heeft geconstateerd dat geen van deze drie personen in de loonadministratie van de VOF voorkwam, maar dat op de overzichten van de usb-stick wel loonbetalingen staan vermeld aan de personen “[AA]”, “[BB]” en “[CC]”.

Tijdens een controle van de Arbeidsinspectie op 30 september 2007 zijn tien personen werkend aangetroffen in het bedrijf van de VOF, van wie drie personen onrechtmatig in Nederland bleken te verblijven. Deze personen hebben de volgende namen opgegeven:[D], [E] en [F]. Verweerder heeft geconstateerd dat deze drie personen niet in de loonadministratie van de VOF voorkwamen, maar dat op de usb-stick wel loonbetalingen staan vermeld aan de personen “[D1]”, “[F1]” en “[E1]”.

[F] en [E] hebben tegenover de Arbeidsinspectie verklaard tegen betaling, al dan niet in natura in de vorm van kost en inwoning, in het restaurant werkzaam te zijn.

Tijdens het boekenonderzoek zijn de namen in de loonadministratie vergeleken met die op de usb-stick. Daarbij heeft verweerder geconstateerd dat de namen van de personen op de Excel-staten van de usb-stick niet voorkomen op de verzamelloonstaten en dat de bedragen die vermeld staan op de usb-stick niet als loonbetalingen zijn verantwoord in de loonadministratie.

Tijdens de doorzoeking zijn voorts “bierkladbonnetjes” aangetroffen waarop namen van personen met daarbij data en bedragen staan vermeld. Verweerder heeft geconstateerd dat deze gegevens exact overeenstemmen met de als loonkosten vermelde bedragen op de usb-stick.

Ten aanzien van de betalingen heeft eiseres het volgende verklaard:

Uit een rapportage van Koelewijn & Partners van 18 april 2007 in opdracht van Stichting Bevorderen Efficiënt Betalen is verweerder gebleken dat de verdeling pin- en contantbetalingen in de horeca 20/80 is.

Uit de administratie van de VOF blijkt dat in 2002 van de totale ontvangsten twintig procent contant is betaald en de rest via pin of bank. In 2003 is zesentwintig procent van de ontvangsten contant betaald, in 2004 drieëntwintig procent, in 2005 elf procent, in 2006 acht procent en in 2007 zeven procent.

Verweerder heeft de betalingen per bank die in de administratie zijn verwerkt, vergeleken met de bankbetalingen op de usb-stick en geconstateerd dat deze bedragen exact overeenkomen.

Tijdens een vorig boekenonderzoek over de jaren 1997 tot en met 2000 heeft verweerder geconstateerd dat de VOF essentiële onderdelen van de administratie niet had bewaard, namelijk:

In het rapport van het boekenonderzoek over 1997 tot en met 2000 heeft verweerder vermeld dat de VOF meerdere malen nadrukkelijk op de bewaar- en administratieplicht is gewezen en dat zij in verband daarmee gewaarschuwd is inzake de bewaarplicht en administratieplicht.

Op grond van de volgende constateringen tijdens het boekenonderzoek heeft verweerder geconcludeerd dat de administratie van de VOF onbetrouwbaar is en niet kan dienen voor het vaststellen van de omzet en de uitbetaalde lonen:

Verweerder heeft daarop de administratie van de VOF verworpen en omkering en verzwaring van de bewijslast gesteld.

Verweerder heeft naar aanleiding van een vorig boekenonderzoek over de jaren 1997 tot en met 2000 belastingaanslagen aan de VOF opgelegd tot een bedrag van in totaal ongeveer € 450.000. De VOF heeft voor de betaling van dit bedrag met verweerder een betalingsregeling getroffen omdat onvoldoende geld aanwezig was ter betaling van deze aanslagen. Voorts komt het opmerkelijk voor dat eiseres, nadat jarenlang zwart geld is achtergehouden, op een later tijdstip deze bedragen in diverse porties is gaan storten op een bankrekening. Gelet hierop acht de rechtbank de stelling van eiseres dat de contante stortingen afkomstig zijn uit zwarte omzetten van eerdere jaren niet aannemelijk.

De gestelde contante betalingen van familieleden heeft eiseres nader onderbouwd met zogenoemde “woonlastenverklaringen” van vier familieleden. Deze verklaringen zijn evenwel niet gedagtekend en evenmin voorzien van data waarop of perioden waarin de desbetreffende betalingen zouden hebben plaatsgevonden. Dat de betalingen van de familieleden van eiseres in 2005 en 2006 zouden hebben plaatsgevonden, blijkt derhalve niet uit de verklaringen.

Ten aanzien van het bedrag van € 31.822 overweegt de rechtbank dat eiseres niet nader heeft onderbouwd dat dit bedrag betrekking heeft op de betaling van premies. Verweerder heeft ter zitting echter onweersproken verklaard dat van dit bedrag € 30.000 betrekking heeft op inkomstenbelasting voor het jaar 2002 en € 1.822 op interest loonbelasting over 2004.

Dat het door eiseres gestelde bedrag van € 10.715 betrekking zou hebben op een privé-opname acht de rechtbank niet aannemelijk nu uit de administratie van de VOF is gebleken dat dit bedrag geboekt is met de omschrijving “aflossing [Z]”. Dat dit bedrag niettemin een privé-opname zou zijn, heeft eiseres niet nader onderbouwd. Voorts heeft eiseres slechts gesteld, maar niet nader onderbouwd dat daadwerkelijk op 1 januari 2006 een bedrag van € 50.000 in de kluis aanwezig was. De overige bevindingen van verweerder over de administratie heeft eiseres niet gemotiveerd bestreden.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft eiseres met hetgeen zij aanvoert dan ook niet voldaan aan de op haar rustende bewijslast dat de door verweerder gecorrigeerde omzet over 2005 en 2006 te hoog is.

Met betrekking tot de stelling van eiseres dat de op de usb-stick aangetroffen administratie bedoeld was om leningen van familieleden van de vennoten los te krijgen, overweegt de rechtbank het volgende.

Ten aanzien van de controle van de Arbeidsinspecteur in 2007 heeft eiseres gesteld dat [A] en [F] wel op de loonlijst stonden, zij het onder andere namen. Eiseres heeft evenwel niet nader onderbouwd onder welke namen deze personen dan in de administratie van de VOF waren opgenomen. Het is wel opvallend dat de naam “[F1]” op de usb-stick voorkomt.

Voorts overweegt de rechtbank dat [E] tegenover de Arbeidsinspectie heeft verklaard dat hij zeven dagen in de week voor eiseres heeft gewerkt voor € 900 netto per maand. Deze persoon komt niet in de administratie van de VOF voor, maar wel is op de usb-stick de naam “[E1]” aangetroffen met daarbij voor de maanden juli, augustus en september van het jaar 2007 een bedrag van € 900 per maand vermeld.

In het licht van het voorgaande acht de rechtbank de stelling van eiseres, dat de op de usb-stick aangetroffen administratie bedoeld was om leningen van familieleden los te krijgen, ongeloofwaardig, te meer nu eiseres niet heeft kunnen aangeven van welke familieleden de vennoten geld wilden lenen, behalve van een oom in Australië van wie de vennoten de woonplaats niet wisten te vertellen.

Met betrekking tot de boetes acht de rechtbank door verweerder genoegzaam aangetoond dat over de in geding zijnde belastingjaren te weinig ib/pvv is geheven en dat zulks is te wijten aan opzet van eiseres. De opgelegde boetes van 50% acht de rechtbank, ook indien rekening wordt gehouden met de omstandigheid dat deze zijn vastgesteld na omkering en verzwaring van de bewijslast, passend en geboden.

Voorts heeft de Hoge Raad in het arrest van 22 april 2005, nr. 37.984, LJN AO9006, geoordeeld dat, behoudens bijzondere omstandigheden, de berechting van een boetezaak door de rechtbank niet binnen een redelijke termijn geschiedt als de rechtbank niet binnen twee jaar uitspraak doet en dat in voorkomend geval overschrijding van de redelijke termijn behoort te leiden tot vermindering van de boete.

De redelijke termijn ter zake van de boete is aangevangen met de ontvangst door eiseres van verweerders brieven van 9 juni 2009, waarin eiseres in kennis wordt gesteld van verweerders voornemen boetes op te leggen. Tussen dit tijdstip en het tijdstip waarop de rechtbank uitspraak doet is een periode van twee jaar en elf maanden verstreken. Uit het dossier blijkt de rechtbank evenwel dat eiseres met het pro forma bezwaarschrift van 19 juni 2009 verzocht heeft om in verband met de vakantieperiode uitstel te verlenen voor de nadere motivering tot 15 september 2009. Op 10 september 2009 heeft eiseres de bezwaarschriften tegen de navorderingsaanslagen ib/pvv voor 2005 en 2006 van een nadere motivering voorzien. De verleende uitstelperiode dient naar het oordeel van de rechtbank voor rekening van eiseres te blijven. Gedurende de bezwaarprocedure heeft eiseres voorts nog diverse malen om stukken verzocht en is eiseres ook tijdens de hoorzitting van 14 april 2010 de gelegenheid gegeven om haar standpunten en stellingen nader te onderbouwen waarna de hoorzitting op 9 juni 2010 is hervat. Gelet op de omstandigheid dat eiseres zelf invloed heeft gehad op de duur van de behandeling alsmede gezien de omvang en de complexiteit van de zaak is de rechtbank van oordeel dat sprake is van bijzondere omstandigheden als bedoeld in voornoemd arrest van de Hoge Raad van 22 april 2005 die in het onderhavige geval een langere termijn dan twee jaar rechtvaardigen. Gezien het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat de redelijke termijn niet is overschreden. Voor een matiging van de boetes ziet de rechtbank in het onderhavige geval dan ook geen aanleiding.