Uitspraken

Appellant is in zijn hogerberoepschrift niet alleen opgekomen tegen de gegrondverklaring van het klachtonderdeel dat betrekking heeft op de wijze waarop hij over het handelen van de curator heeft gecommuniceerd, maar ook tegen de ongegrondverklaring van het klachtonderdeel dat ziet op de (on)juistheid van zijn uitlatingen. Appellant heeft ter zitting toegelicht dat de accountantskamer niet is toegekomen aan een beoordeling van zijn integriteit in dezen als gevolg van het feit dat de curator onvoldoende stukken had overgelegd. Appellant is van mening dat de accountantskamer aan de curator had moeten opdragen om de nodige stukken over te leggen, zodat de juistheid van zijn uitlatingen had kunnen worden vastgesteld.

Deze grief faalt. Het College wijst erop dat deze procedure is aangevangen bij de accountantskamer met een door de curator ingediende klacht. Het behoort tot het procesrisico van de indiener van een klacht om de diverse klachtonderdelen in voldoende mate te onderbouwen. Wanneer de klager er niet in slaagt om feiten en omstandigheden te stellen en – in geval van (gemotiveerde) betwisting – aannemelijk te maken die het oordeel kunnen dragen dat de betrokken accountant tuchtrechtelijk verwijtbaar heeft gehandeld, zal dit leiden tot ongegrondverklaring van het betreffende klachtonderdeel. Een klager is evenwel – behoudens bijzondere omstandigheden, waarvan in het onderhavige geval naar het oordeel van het College geen sprake is – niet verplicht zijn stellingen met stukken te onderbouwen. Het stond de curator in de onderhavige tuchtprocedure dan ook vrij om het accent te leggen op de wijze waarop appellant heeft gecommuniceerd en de klacht voor wat betreft de (on)juistheid van de uitlatingen van appellant niet nader te onderbouwen. De accountantskamer was niet gehouden om nader onderzoek te doen naar de (on)juistheid van de uitlatingen van appellant, maar heeft kunnen volstaan met ongegrondverklaring van dat klachtonderdeel.

De overige hogerberoepsgronden van appellant komen er in de kern op neer dat hij een deugdelijke grondslag had voor het doen van de hiervoor in 1.2 bedoelde uitlatingen, dat hij naar eer en geweten heeft gehandeld, dat de accountantskamer het klachtonderdeel inzake de wijze van communiceren ten onrechte gegrond heeft verklaard en dat hem ten onrechte een maatregel is opgelegd.

Het College is van oordeel dat appellant te snel, zonder deugdelijke onderbouwing, de conclusie heeft getrokken en naar buiten heeft gebracht, dat het faillissement niet deugde en dat de curator daartegen diende op te treden. Appellant kon aan de hiervoor in 3.4 genoemde stukken hooguit (een begin van) een vermoeden ontlenen voor zijn stellingen dat de jaarstukken van [bouwbedrijf] over 2010 niet voldeden aan het door appellant genoemde, in art. 2:376 van het Burgerlijk Wetboek opgenomen inzichtvereiste (dat betrekking heeft op het vermelden van verplichtingen die ten behoeve van groepsmaatschappijen zijn aangegaan),
dat [bouwbedrijf] informatie had achtergehouden, dat de waarde van het perceel grond van Veldhoven Habraken BV in de jaarstukken over 2010 op een onjuist (te hoog) bedrag was vastgesteld en dat schuldeisers van [bouwbedrijf] en de aan [bouwbedrijf] gelieerde ondernemingen door die ondernemingen waren misleid.

Op basis van die stukken en hetgeen appellant overigens heeft aangevoerd kan voorts niet de vergaande conclusie worden getrokken dat de curator onzorgvuldig zou hebben gehandeld. Voor uitlatingen als “dat de curator tot op heden onvoorstelbaar onzorgvuldig heeft gehandeld en absoluut niet het belang van de concurrente crediteuren heeft gediend” bestond al helemaal geen grond. Appellant verliest hier naar het oordeel van het College uit het oog dat de curator, zoals deze op pagina 4 en volgende van zijn reactie op het hogerberoepschrift heeft aangevoerd, een specifieke wettelijke taak heeft in het kader van de afwikkeling van het faillissement en dat van de curator niet kan worden gevergd dat in alle gevallen reeds binnen enkele maanden na aanvang van het faillissement inzicht is verkregen in de exacte oorzaken van het faillissement en de precieze rol van directie en aandeelhouders daarin. Het College merkt hierbij op dat appellant het handelen van de curator en van de rechter-commissaris in het faillissement heeft voorgelegd aan de rechtbank ’s-Hertogenbosch met het verzoek om beiden als curator respectievelijk rechter-commissaris te ontslaan, doch dat de rechtbank deze verzoeken heeft afgewezen.

Het College is derhalve evenals de accountantskamer van oordeel dat onvoldoende grond bestond voor het doen van uitlatingen over vermeend onzorgvuldig handelen van de curator. Voorts is het College met de accountantskamer van oordeel dat de bewoordingen waarmee appellant het handelen van de curator heeft bekritiseerd suggestief en ongefundeerd zijn. Appellant heeft daarmee naar het oordeel van het College in strijd gehandeld met de fundamentele beginselen van deskundigheid en zorgvuldigheid en van professioneel gedrag. De tegen het gelijkluidende oordeel van de accountantskamer aangevoerde grief faalt.

Ten aanzien van de opgelegde tuchtrechtelijke maatregel wijst het College erop dat de door de accountantskamer aan appellant gemaakte verwijten in stand blijven aangezien de daartegen gerichte grieven van appellant falen. Appellant heeft zoals hiervoor reeds is overwogen gehandeld in strijd met de fundamentele beginselen van deskundigheid en zorgvuldigheid en van professioneel gedrag. De aard en ernst van dit handelen zijn naar het oordeel van het College zodanig dat daarmee het accountantsberoep in diskrediet is gebracht. Het College acht het zorgwekkend dat appellant de ernst van zijn handelen nog steeds niet lijkt in te zien. Naar het oordeel van het College is de door de accountantskamer op grond van de verwijten opgelegde maatregel van berisping passend en geboden te achten. Het betoog van appellant dat de accountantskamer had moeten afzien van het opleggen van een maatregel wordt niet onderschreven.

De slotsom is dat het hoger beroep ongegrond is.

De onderstaande beslissing op het hoger beroep berust mede op hoofdstuk V van de Wet tuchtrechtspraak accountants.